De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 40]

Twee gedichten
Cécile Evers

verleden tijd

niet zonder reden doet nu iemand onderzoek
naar de giftigheid van lucht - ik vrees alleen
dat ik ben blijven steken in mijn hang naar
hekwerken met ijzeren pauwen, als
vanzelfsprekend opgenomen in het altijd
aan verandering onderhevige blauw, naar
gebogen lijnen, uitgewerkt tot talloze kleine
waaiers, naar gekrulde muziek, vage morgens,
treinen vol leren valiezen, hoedendozen,
naar oceaanreuzen die in de einder verdwijnen

ik hef het bewolkte glas dat in engeland
werd geblazen - nooit laat wat geweest is
mij los: het geheugen is iets om te onthouden,
zoals de duur van zuurstof, zoals
het grijze zout aan de oude atlantische kust

[p. 41]

moederbeeld

waarom, vroeg ik, heb je de nerven weinig nauwkeurig
getekend, de bloemen zonder hart weergegeven zoals
ook de grieken de verbleekte ogen van hun machteloze
goden niet van stenen pupillen voorzagen

waarom heb je vormen verdonkeremaand, kleuren verdoezeld
die in vage bewoordingen waren blijven steken, heb je het leven
bekeken vanuit een voorlopig gezichtspunt, ben je er als iets
wat te vlug komt en voorbijgaat alleen in de aanvang geweest?

zo ging zij mij voor naar de zomer, ik zag hoe haar kleren
de bolronde buxus doorsneden, hoe haar zoute ogen
de wassen rozen streelden tot de dorens haar netvlies
doorboorden, al zei ze dat dit haar geen pijn deed, immers

de liefde gelooft alle dingen, hoopt alle dingen, toch bleek zij
blind - al te plotseling was zij uit mijn leven verdwenen: moeder,
godin - nu eerst zie ik haar weer in leigrijze dagen - storm
doorwandelt haar mantel, regen vreet aan haar brakke handen