De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 36]

Vier gedichten
Leo Dooper

Op kamers

Vandaag is daglicht ochtendziek.
Een vloeiende beweging van het heupgewricht
omhelst de juffrouw bij wie men kamers huurt.
Zij is een zwerfkei in het landschap
van de liefde.

De stalen borstel waarmee men
warmte uit een handdruk boent, lijdt
aan een tranend oog dat met trompetgeschal
de nacht inluidt.

Haar keel stikt in een vriendelijk woord
na weer de smaak van vreemden in haar mond.
De schoonheid van een blinkend aanrecht
verzoent haar met cup A.

[p. 37]

Jeugdliefde

Zij ziet een hoofd ontsierd door levervlekken.
De wangen zijn bepleisterd met gedachten
over Leven na de Dood.
De neusbrug scheidt
twee paars gekleurde holten
met drankdoorlopen ogen.

Vertel haar van het libido dat zich
na jaren strijd ontwapent en
van de dag die de nacht
moet ondergaan.

De zoektocht naar de zin van morgen
strandt op het vonnis levenslang;
kijk niet naar haar vergrote borsten,
ontzie haar tepels, op kleur door gele oker.

Tijd vergeet de daden van verliezers;
zwalkt door de nauwe straten
van het denken, raakt
buiten adem door verkalkte aderen
om het hart.

[p. 38]

Slagveld

Je pookt in smeulend vuur.
Een flakkerende vlam bespreekt
levensverwachting met zuurstof.

Je verliest het wit tussen woorden,
sprakeloos, door het heengaan van de taal.

Je denkt aan de houdbaarheidsdatum
van een relatie.
Niets is onderheviger aan inflatie
dan het wisselgeld van
de hartstocht.

Dromen luiden de noodklok
in een oververhit hoofd.
Sigaretten blazen reveille.
Hoe kan het slagveld beperkt?

De dorpsgek met kalk bestoven,
onthaalt de vijand,
propt in de mond der gewonden
bloedworst bij gebrek
aan medicamenten.

Je trekt een jas aan
van grijze wolken waarachter het duister
van naderend onweer.

Alleen de bliksem
heeft voorkennis van de donder.

[p. 39]

Verdriet

Gaandeweg de dag zoeken onze oren
onderdak in een tehuis voor
gehoorgestoorden.
Restanten van vijftig miljoen euro
liggen te vondeling
in onze tuin.

Wij zijn er, maar ook niet.
De zoektocht naar de katten
voert ons naar dorpen waarvan
wij het bestaan niet kennen.
Onmacht slaat een bres
in ons vertrouwen op een
goede afloop.
Nieuwjaarsdag tweeduizenddrie
gaat in de doos voor het volgende jaar.

In het schemeruur
(brandende kaarsen voor hun portretten)
bidden wij
(uit versterving op onze knieën)
voor elk dier een rozenhoedje.

De schreeuw om hulp
verkort het borreluur.
Dit offer brengen wij voor onze poezen.