De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 39]

Een testament van niets
Liesbeth Lagemaat

Nu langzaam het hoofd afwenden. Dit
stuk van de wereld in zwart-wit, de laatste
uren van de nacht, maar kleur vloeit uit
en je ontstaat in een gezicht,

een lichte aquarel drijft op het land.
Tot het dan adert in het gras, en ook het
blad van de kastanje, lichter doorlaatbare lens
kom je tot stilstand in de hals

van een zwaan, in de doodgestreepte takken-
neon hapert, geen alarm is dit oranjerood en
niet, nog niet heeft hier het kind zich
in je gezicht verloren.

Toch
waren steeds zomers als dit: stof in zonlicht,
meedogenloos de spin van tijd, bewaker van
de wetten Groei, Verzet. Nu dan:
je stem van oker, lazuli. Terloops: icoon

rekt zich op weidevelden uit. En nooitennooit
sliep deze zomernacht. Je hersenen uit zwart graniet,
o ja, maar sleutelbeenderen van wilg.
De ochtend zuigt zich vast aan schors of huid,

verast mijn taal, in zwarte vlokken drijven
de gegrepen woorden op. Dit brandglas en
dit kijken. Nee, nu langzaam het hoofd -
er was niets, we spelen geen spel van verlies.