De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 60]

Twee gedichten
Liesbeth Lagemaat

Afscheid

Het roze aderwerk: de lijnen met een dun penseel gezet,
en hoe het aan de slapen marmert. Ledematen
die in steen verstomden - de vingertoppen broos, in kringen
heeft de tijd korstmossen, algen afgezet op schouderblad, een

borstbeen dat, nog niet gebarsten, lijkt te spreken -
nee, alles is stil nu. Je staat in de post van de
deur. Geen negatief ontwaakt. Erosie aan de randen van het beeld:
tijd breekt de tijden in zich af.

Zij was degene naar wie elke naam steeds
terug zou komen, kinderen dansten de keerkring
rond haar sokkel - niemand zag de tekening op
deze vloeren-tegels die geen voetstappen verdroegen zonder

aanwijzing van deze heerseres. Men schikte zich,
als anderen. Sprak lof en vleide en aanbad volgens de
regels van haar spel. ‘Tarantula? Ach kom. Ik ben
gewoon die ben. En bovendien: wie kan bestaan zonder zijn

dampkring? Ze zijn mijn sterrenstelsels, magische cirkels.
Elk kind een parel in mijn kroon.’
Haar oog - topaas, desnoods. Graniet: pupil en iris rood.
‘Maar alles blijft zoals het is: ik ben de Moeder en men
heeft mij lief.’

De deurpost, jaren later. Ook nu geen veiligheid, maar een vergis-
sing in het perspectief, een ander oculair:
een fout is zo gemaakt, en dat gebarsten borstbeen: een scheur
zo dun als een haar.

[p. 61]

Laatste der vroede vrouwen

Het liefst had ze de vruchtzakken verzameld, voor
elk kind een spijker. Zuchten deed de bedstee onder
het gewicht van pijn en angstgeschreeuw tot in de
diepte van de maan. De helft zou het niet halen.

Die overbleven, dubbele last. Daarom de klauw met rode
nagels, maar nee: een roofvogel heeft gele ogen en veel
minder vingers, de buik een kleed van dons. Daarom. En groen en
groen het gras, groen het gras, onder mijne voeten.

Zij heeft gelikt, geaaid, gezoogd, er is geen zwarte melk,
de kool wordt heet gestoofd en gaat te water,
barsten doet het in de pot van je wangen,
vleeskleurig craquelé. Een hoed met veren in de

porseleinen kast. Het liefst - maar liefst is steeds te laat -
had ze de embryo's in bussen opgevangen, glazen met
schroefdeksels, of weckflessen, wat telt is toch het resultaat -
kastje dicht.