De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 41]

Twee gedichten
Cécile Evers

Songe d'automne

je moet mij onder het oppervlak durven
laten kijken, glijd ik af tot op de bodem dan
juist voel ik vaste grond onder mijn voeten,
leef ik beneden de zeeën verder

al zijn mijn e-mails grijsgroen geworden,
de letters uitgerekt tot daden, veranderd in
grasschrift dat naar alle kanten buigt,
ik blijf bij zinnen

zoals ramen zwarte gaten slaan door schelpwitte
huizen, in nieuw bedachte stukken stad, en dan
blijken vensters te zijn die uitzien over de wereld,
zo zal ik zelfs in jouw ogen niet verdrinken

dit alles berichtte je mij met porseleinen
handen, een huid als beslagen zilver,
een lichaam dat wuivend naar nooit
tevoren opgedoken woorden verwees

maar ondraaglijk bijna is je schijngestalte

[p. 42]

Omtrent december

Voor Peter Viktor Dimitri

met iets van een klassiek krijtstreepje door zijn hardheid
verzilvert de berekenende winter zijn effecten
opnieuw zullen de zuinige doden bevriezen in hun graven,
weer worden zij overvallen door een ijzige stilte

keer terug naar het vuur waar het is, verlaat, lieve vrienden,
in het jaar van de balkenbrij-eter de vlakte nu het nog kan,
deze doodse delta van botheid en brekende schedels,
waar mensen worden geboren die onbeweeglijk leven als
platte grijze stenen, zij koesteren slakken onder hun tong,
hun dagen slijten zij als een uitgekauwde gedachte

boven het lege land slaan vogels hun vleugels uit, tegen
de stroom in roeien zij met de riemen die zij hebben, daarin
is niets nieuws, zomin als in dit sneeuwwit licht waaronder
roerloos geraakte treinen schijnbaar zonder noodzaak wachten