De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 37]

Vier gedichten
Bernd Bevers

[De mooiste tuin is een doos]

De mooiste tuin is een doos
in de regen achter het huis gezet.
Op de bodem bladkolonies, door de wind
gesticht, wervelstormen van kruimels.
Het beste gereedschap is vergeten gereedschap,
half schaduw, half in de grond.
Waarin de tanden roesten van ijstijd en vuur,
al de mensheden die voor ons kwamen.
Van roest eten ook de mattenklopper en zijn spijker
krom in de muur, krom als de sleutels
van vergeten koninkrijken.

Bericht aan onze stoelen thuis

Die daar zijn wij
of zouden we kunnen zijn,
hangend over de rand van het uitzicht
in een uitzichdoos blauw.
Jammer dat jullie de regen hier
niet kunnen horen en de wind,
gasgevend op de nachtelijke kruispunten.
De etalages vol verleidelijke dingen,
brandend als bladzijden onder een lamp,
weerkaatsen onze diepste gevoelens.
Wat we hier zoeken? De oorzaak van de brand,
nog nasmeulend in de resten.

[p. 38]

Uit eten

Een soep van piano en gebroken hart.
We keuren de lijst van betaalbare vragen,
de verzameling hoefijzers en antieke spijkers
in de muur van bestofte sneeuw.
Wat een sfeer weten die kaarsen en hun
vlammen te creëren op het zo goed als
houten tafelkleed, door kruimels gedragen.
Je oog, mooier dan ooit achter het glas in
lood van een onbestaanbare jaargang,
kijkt dwars door me heen in een
heel leeg landschap.

Idool

Zijn bloedgroep gewild
door schoolmeisjes en psychopaten.
In de retoriek van het zweet
bezingt hij nog steeds de revolutie
van een uitgestorven soort. De larmoyante
bekentenissen van verslagen minnaars.
De studie van zijn jeugd brengt geen nieuwe feiten
aan het licht. Geruisloze loopbaan van
een zittenblijver. Chronische verkoudheid,
zwak gestel. Urenlange exercities voor de badkamerspiegel.
Die als eerste moet hebben ingezien
wie hij voor zich had.