De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 166]

Vijf gedichten
José Emilio Pacheco^*
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)

Kroniek van Zuid-Amerika

Na eindeloos varen
over de donkere, dreigende oceaan
vonden wij
gebieden rijk aan metalen, steden
die de verbeelding te boven gingen,
kostbaarheden,
mannen zonder haakbussen of paarden.
Met als doel het geloof te verspreiden
en hen te ontrukken aan hun onmenselijke wildenbestaan
verwoestten wij tempels, brachten dood
aan elke inboorling die ons weerstreefde.
Om hen niet in verleiding te brengen
confisqueerden wij hun goud.
Om hun nederigheid te leren
brandmerkten en ketenden wij hen.

God zegene

deze onderneming

volvoerd in Zijn Naam.

* Zie voor José Emilio Pacheco de noot op pagina 128.

Crónica de Indias

Después de mucho navegar
por el oscuro océano amenazante
encontramos
tierras buhantes en metales, ciudades
que la imaginación nunca ha descrito,
riquezas,
hombres sin arcabuces ni caballos.
Con objeto de propagar la fe
y arrancarlos de su inhumana vida salvaje,
arrasamos los templos, dimos muerte
a cuanto natural se nos opuso.
Para evitarles tentaciones
confiscamos su oro.
Para hacerlos humildes
los marcamos a fuego y aherrojamos.

Dios bendiga

esta empresa

hecha en Su Nombre.

[p. 167]

Verhandeling over het rijm

Alhoewel het door de welluidendheid van de Spaanse taal soms lijkt
of de verzen nog altijd volgens metrum verlopen;
terwijl het daarvan afwijkt, hier spaarzaam, daar royaal,
heeft het beste dat geschreven werd in de afgelopen halve eeuw
weinig meer van doen met wat Poëzie wordt genoemd
door academici en theoretici van weleer.
Derhalve moet de vergadering een nieuwe definitie worden voorgesteld
die de grenzen verlegt (zo er nog grenzen zijn),
een woord dat minder vaak gebezigd wordt door de onverslaanbare

concurrentie van de klassieken.

Een naam, wat voor term dan ook (suggesties zijn welkom)
die verrassingen en woede kan voorkomen bij degenen
die - in alle redelijkheid - een gedicht lezen en zeggen:
‘Dat is toch geen poëzie meer’.

Disertación sobre la consonancia

Aunque a veces parezca por la sonoridad del castellano
que todavía los versos andan de acuerdo con la métrica;
aunque parta de ella y la atesore y la saquee,
lo mejor que se ha escrito en el medio siglo último
poco tiene en común con La Poesía, llamada así
por académicos y preceptistas de otro tiempo.
Entonces debe plantearse a la asamblea una redefinición
que amplíe los límites (si aún existen límites),
algún vocablo menos frecuentado por el invencible desafio de los clásicos.
Un nombre, cualquier término (se aceptan sugerencias)
que evite las sorpresas y cóleras de quienes
- tan razonablemente - leen un poema y dicen:
‘Esto ya no es poesía’.

[p. 168]

De keizer van de lijken

De keizer wil vluchten voor zijn misdaden
maar het bloed laat hem niet alleen.
De doden drukken op de dode lucht
en hij probeert (steeds tevergeefs) ze te verdrijven.
Allereerst zullen zij erin slagen met verf de schaduw uit te wissen
die het lichaam van de keizer werpt
op de muren van het paleis.

El emperador de los cadáveres

El emperador quiere huir de sus crímenes
pero la sangre no lo deja solo.
Pesan los muertos en el aire muerto
y él trata (siempre en vano) de ahuyentarlos.
Primero lograrían borrar con pintura la sombra
que arroja el cuerpo del emperador
sobre los muros del palacio.

Goethe: Gedichte

Werelden van verbale muziek
het zwijgen opgelegd
door mijn onbekendheid met de taal.

Goethe: Gedichte

Orbes de música verbal
silenciados
por mi ignorancia del idioma.

[p. 169]

Aarde

De diepe aarde is
de som der doden.
Unaniem vlees
van verteerde geslachten.
We betreden botten,
opgedroogd bloed, resten
onzichtbare wonden.
Het stof
dat ons gezicht bevlekt
is het spoor
van een onophoudelijk misdrijf.

Tierra

La honda tierra es
la suma de los muertos.
Carne unánime
de las generaciones consumidas.
Pisamos huesos,
sangre seca, restos,
invisibles heridas.
El polvo
que nos mancha la cara
es el vestigio
de un incesante crimen.