De Tweede Ronde. Jaargang 23



[pagina 43]
Wegrat Henk van Kerkwijk Hij was al dood toen ik hem voor het eerst ontmoette. Gekraakt door een Goodyear Grand Prix-S, die zijn zwaar stippelprofiel als een braille-handtekening op de gespreide ingewanden had achtergelaten. Bloed was merkwaardig slecht vertegen- woordigd. Alsof het rood zich een wit voetje bij het grintig asfalt had gehaald. Ogen open, tong uitgestoken, bont in flarden, maar een blauwe gloed lichtte op van al het gescheurd orgaanmembraan. Dat inpakfolie van het lijf. Hem elke dag op mijn fiets passerend, - en altijd remde ik zonder ooit te stoppen - zag ik hem traag zijn glans verliezen. Een introvert die zich in het wegdek terugtrok. Nu hebben ze, nog geen vijftig meter er vanaf, een communicatietoren gebouwd, met rond de top een ring van schotels, die als rattenoren naar antwoorden uit de hemel luisteren. Een gebouw, waarlijk, te zijner nagedachtenis. Zijn monument.