De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 73]

Drie gedichten
Kees Jiskoot

De profundis

Heb ik me daar toch van overheidswege
aanslag op aanslag op aanslag gekregen!
Ik, die mijn leven lang krom heb gelegen,
én voor mijn vrouw, én mijn kinderen (negen),
van mijn maîtresse, Kato, nog gezwegen.

Armoe in zicht, dat besef ik terdege;
ik kom mezelf in het weerbericht tegen:
zware bewolking, van tijd tot tijd regen.
Heer, schenk Uw knecht Uw onmisbare zegen
liefst voor de fiscus zijn zakken komt legen.

[p. 74]

Uit het atelier

Een interview. Strikt vertrouwelijk!

‘Noem me niet hebzuchtig als
ik Vermeer en Hals vervals;
dat glijdt van me af zoals
water van een zwanenhals.

Kijk, ik heb een kind of tien,
plus mijn vrouw, daarbij nog Mien,
mijn vriendin, dus moet ik zien
dat ik enig geld verdien.

Van Picasso en Miró
hangen tot in Tokio,
Rome en Ontario
valse uit mijn studio.

In het zwarte-geldcircuit
is men stapel op Dalí,
en Van Gogh uit de Midi
ligt weer goed bij medici.

Elk wat wils. De Bible Belt
is op donkerbruin gesteld,
Haagse School, een heideveld,
't loont niet veel, maar geld is geld.

Of ik ook in Rembrandts doe?
Han van Meegeren nog an toe!
Ga naar Centre Pompidou,
trap op, links hangt Rembrandts Koe.

Ik, behendig charlatan,
rotzooi (Appel!) maar wat an.
Appels? Heb ik, zij het dan
- voor de dorst - die van Cézanne.’

[p. 75]

Een zakkenvuller

Centraal Bergland, voorm. Ned. Nieuw-Guinea, 1961/'62

De kaurischelp, mits bruin en oud,
was voor de Papua
in 't bergland veel meer waard dan goud,
florijn of roepia.

Daar kocht-ie vette varkens voor,
bataten of een vrouw,
een zielenmis bij de pastoor
of blikjes kabeljauw.

Een slimme Papua dacht: ‘Wacht,
per plane naar 't strand der zee,
vandaar breng ik een mud of acht
aan witte schelpen mee,

wat zoutzuur, drieprocents, erbij,
en wit wordt oud en bruin;
dit truukje, leerden paters mij,
bezorgt je een fortuin.

Na zuur komt zoet, zo luidt de Schrift,
op armoe volgt bezit.
Belanda's? Stapeldol, geschift:
die wassen gelden wít!’