De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 71]

Plaatsbepalingen
Hanneke van Schooten

Nu glinstert dauw over de wijngaarden,
over de pijnbomen, over de cypres.
Diep in het veld hangt een nevel. De bel
slaat zes. Door open ramen

stroomt koele lucht de huizen in
en hoor, ver weg een dunne lijn geluid,
een boer trekt langs de zuidelijke
horizon zijn spoor. De dag begint.

De nacht stond koud en hoog
boven het slapend dorp. De stenen,
de muren en de poorten tegen
elkaar geleund onder de hemelboog.

Alles was stil, niets bewoog.
Er was een luchtstroom op de huid
en het aanhoudende geluid
van krekels in de bomen.

Nu stijgt het licht roodgrijs.
Ook daar, maar vroeger in de tijd,
waar zoals ik het water kook, ook zij
haar koffie roert, het brood aansnijdt.

[p. 72]

 

Deze koelte, voedsel voor werklust,

 

onrust, dingen over doen. Het lichaam moet

 

opnieuw gebaad, gekleed, gelaafd, gevoed,

 

hemden verschoond, wonden heel gekust,

 

 

 

de voorraadkasten aangevuld,

 

wijnstokken gesnoeid, verhoute loten

 

bijeengebonden, de aarde begoten

 

en gewied met eindeloos geduld.

 

 

 

Nu schuurt de timmerman zijn kast,

 

doodt houtworm, zaagt de luiken

 

en schaaft een aangelopen deur, hij ruikt

 

naar lijm, oud notenhout en hars.

 

 

 

Dit is het uur van het verse brood,

 

gehaald, gebracht. Er is een bewegen

 

in de wirwar van trappen en stegen,

 

een lopen omhoog en omlaag.

 

 

 

Geluiden kaatsen tussen de huizen,

 

soms klinkt daarin een stem die ik herken,

 

hoe ver is het reizen voor ik ontwen

 

te vergelijken, te meten, te duiden?

[p. 73]

 

Nu stijgt de avond langzaam uit de aarde,

 

het laatste licht verdwijnt

 

over laurier, acacia, olijf,

 

over het pasgemaaide graan,

 

 

 

over parasolpijnbomen, de heuvelrand,

 

over agaven, over de iris die is uitgebloeid,

 

over de tijm, in april gesnoeid en

 

tak voor tak verzameld in rieten manden.

 

 

 

Een laatste weerschijn kaatst op witte huizen,

 

op de trappen, de stegen en de straat,

 

op geraniums, op wijngevulde vaten,

 

op drogende was, op kranen en op buizen.

 

 

 

Wat het prisma brak valt nu weer samen,

 

kleurt van rood terug naar grijs,

 

naar zwart. Het wit gordijn

 

licht even op voor het open raam.

 

 

 

Zeewind koelt het warme steen,

 

maakt hoge dunne wolken in koepelvorm,

 

een doorzichtig witte stolp

 

van glas. Aan haar gedacht. Krekels geen.