De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 66]

Drie gedichten
L.F. Rosen

De jubilerende, historische vereniging

Eens komt het verleden in handen
van vlijtige mensen terecht
- ons binnen, ons buiten, huisraad, gebruiken,
losse tanden - moet het achter glas gezet.
Soms in vereniging met elkaar
doen lieve mensen dat.

Als een patiënt ligt het
dan uit te hijgen met een angstige
blik en broze vaatwanden,
bijeengehouden door vitrinelicht.

Iemand legt dat en het
lieve nog levende vlees vast.

Maar ook die foto komt ooit na
jaren in de nachtkluis van een oude,
vergeelde krant weer aan het licht:

Een beeld waaraan men eens wel moet
geloven. De lichte en kapotte dingen
hebben het grootste gewicht.

[p. 67]

Deze muziek, altijd onverwachts

De route die ik nam was niet
om zijn muziek gekozen. Koffie
en sigaren wachtten mij
aan het einde van de straat.
Van de versuffing. Zeker,
het uur van muziek als enige
waarheid breekt ooit eens
aan. Een man op straat, net
uit zijn bed, is dan de ideale,
van branie gezuiverde prooi.
Maar nog dwingt muziek niet
haar pijn in hem - de dag is
daarvoor nog te jong. Zij wacht
wel. Kom maar als een sufferd langs.

Zij valt op je aan bijvoorbeeld
van achter een geopend keukenraam.
Wanneer je haar het minst
verwacht, op weg naar huis
na de eerste slok
en de eerste trek.

Wanneer het verkwikkende
en het verdovende van
koffie en sigaren elkaar
verdringen achter in je keel
- of het aardse door een vurige
hoepel moet springen, als het ware -

[p. 68]

 

En altijd daar waar bijvoorbeeld

 

een zware marmeren plaat van zonlicht

 

en een vergiet op een aanrecht

 

elkaar ontmoeten - of het

 

leven wordt gezeefd, zogezegd -

 

 

 

Kortom, altijd onverwachts

 

en op een onaanzienlijke plaats

 

verschijnt zij op haar mooist

 

(als een prinses op een rommelmarkt,

 

gekleed in het vuurrode jasje

 

van de Kleine Mozart.)

Ongeziene geslachten

Ik hoor stemmen. Wij horen stemmen.
Wij nemen aan dat ze tussen aanhalingstekens
spreken, voorlopig en niet in bijzonderheden.
En dat ze slechts spreken uit
liefde voor hun stem, zodat wij
onze oren ervoor kunnen sluiten.

Maar elke hoffelijkheid is hun vreemd
en met een onaangename stelligheid
wijzen zij op de mogelijkheden die wij hebben
laten liggen, op het misbruik van de hoge
katheder die wij bezetten en van de dunne
schil die wij bewerken, in hun plaats.

[p. 69]

 

Wij ontsteken lampen, hopend

 

dat zij de stemmen zullen doven.

 

Maar een nieuwe geboortegolf

 

van stemmen volgt, komend uit

 

het licht. Hun aantal overtreft

 

het tal der sterren. De stemmen

 

zijn als vingers op ons gericht.

 

 

 

Zij zijn immers de grote beloftes, kennen

 

wat slechts gekend kan worden van horen

 

zwijgen. Zij kijken over de eeuwen

 

heen. Maar nooit voorbij aan ons...

 

 

 

Weer en nog steeds kraakt het

 

in duizenden bedden. Lichamen

 

worden verwekt. Achter hen

 

begint het gemompel:

 

 

 

Hoezo zou snelheid

 

en kracht een deugd zijn?...

 

De voorsprong die het lichaam

 

heeft zal het eens moeten

 

inleveren. En wat moet het

 

niet doen om eens een

 

van ons te worden: Een stem

 

die zijn eigen lichaam is?