De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 4]

Nederlands proza

[p. 5]

Mein Gott, wie schön...
Wim Reilingh

Ik liet haar voorgaan, het pleegrote halletje door naar de kamer. ‘Welkom in mijn nachtmerrie,’ zei ik. Ze haalde haar schouders op.

‘Je woont beter dan ik,’ zei ze. De onttakeling van het interieur scheen haar niet op te vallen. Het autolawaai was op dit late uur minder frequent dan overdag, maar daar stond tegenover dat wát er langskwam met verdubbelde kracht zijn bronstige dronkenschap op het gaspedaal uitleefde.

Ik maakte koffie en zocht naar een grammofoonplaat die een beetje kleurde bij de atmosfeer die ze binnenbracht. Het werd Marlene Dietrich: ‘Ich bin von Kopf bis Fuss...’ Terwijl het koffiezetding pruttelde rolden we kussens over de vloer, maar ineens ging ze rechtop zitten en mompelde: ‘Misschien kan ik toch beter naar huis gaan...’

Dat verwonderde me na alle moeite die ze zich aanvankelijk had getroost om bij me binnen te komen.

‘Van mij mag je,’ zei ik. ‘Maar waarom?’

Ze keek me peinzend aan, terwijl ze met haar onderlichaam traag tegen me opreed. Ze zat een hele tijd met gesloten ogen te wiegen op het versluierde geneuzel van Marlene.

‘Ik wil me wel voor je uitkleden,’ zei ze uiteindelijk, ‘maar ik heb maar één borst...’

‘O,’ zei ik. Er viel weinig aan toe te voegen. Het was haar plotselinge verlegenheid die me met stomheid sloeg, niet het feit op zich. Sinds ik eens een vriendinnetje had gehad met zulke grote dat ze er een volwassen man mee kon neerslaan, vond ik boezems hoogstens nog onpraktisch en in geen geval onmisbaar, maar dat kon ik haar op dit moment moeilijk gaan uitleggen. Voor het eerst voelde ik méér voor haar dan gewone genegenheid. Ik betastte door haar trui heen haar borsten.

‘Déze is het,’ zei ik, terwijl ik kneepjes gaf in haar linkerborst. Ze knikte.

‘Wie doet daar nou moeilijk over?’ vroeg ik.

‘Misschien had je wel gerekend op twéé.’

‘Het had wel voor de hand gelegen, maar ik zou wel een enor-

[p. 6]

me zak zijn als ik je dáárom liet gaan. Je bent zo mooi, lieve schat. Dacht je soms dat ik je alleen dáárvoor in mijn huis had gelaten?’

Ik had haar lieve schat genoemd. Tegelijkertijd schoot me die regel uit Der Rosenkavalier te binnen: ‘Mein Gott, wie schön und gut sie ist.’

Terwijl we, nog gekleed, met alleen losgeritste gulpen en omhooggeschoven truien over de grond rolden, probeerde ik me vergeefs de melodie te herinneren. Uiteindelijk gaf ik het op en neuriede onder het tongzoenen mee met het minder etherische, maar ook wel toepasselijke ‘Ich weiss nicht, zu wem ich gehöre.’

Ik vergat de koffie. Geleidelijk aan, zonder haast, ontdeden we elkaar van onze kleren. Gewoonlijk vond ik het esthetischer als een meisje bij het uitkleden haar T-shirt of trui aanhield (ook al omdat de onderkant dan des te naakter leek), maar omdat zij daar ongetwijfeld de verkeerde conclusie aan zou verbinden, begon ik met haar trui uit te trekken. Ik was niet nieuwsgierig naar die geamputeerde borst, maar werd er evenmin door afgeschrikt, ook al was mijn enige referentie de misdadige schoonmoeder uit Turks Fruit, die er een wanordelijke massa ‘aangeharkt vlees’ had zitten. Misschien had Wolkers ook nog nooit een afgezette borst gezien toen hij dat schreef; in elk geval klopte het niet. Wat ik zag was een glad oppervlak waar een flauw zichtbare ritssluiting overheen liep. Ze ging er met haar vinger langs en wees het punt aan waar het patroon veranderde, omdat daar een royaal naaiende chirurg het karwei had overgenomen van een man die met minuscule steekjes werkte.

Toen ik die siliconenborst eenmaal los in mijn hand had, vroeg ik me af hoe ik hem zo trefzeker had kunnen aanwijzen, want het was een perfecte imitatie. Niettemin, zo los van het lichaam, een kwallerig en wezenloos geval. Ik speelde er wat mee en legde hem toen in haar bh op tafel, zonder erbij stil te staan dat ik nogal surrealistisch bezig was.

Ze was zo heet en sappig dat het niet in me opkwam om haar mee naar bed te nemen en ik de pijn in mijn rug van het keiharde beton onder het versleten tapijt voor lief nam. Pas tegen een uur of vijf, toen ik mijn ogen niet meer kon openhouden, stelde ze voor om te gaan slapen. Toen bleek ook dat het inderdaad een kluizenaarsbed was dat ik had, want er was geen sprake van dat we er naast elkaar in konden liggen. Ik gunde haar de plaats tegen de muur en bracht zelf de rest van de nacht half hangend in een

[p. 7]

onrustige halfslaap door. Ze bleek te snurken. In het begin vond ik dat vertederend, maar op den duur werd het hinderlijk en probeerde ik er een eind aan te maken door behoedzaam in haar neus te knijpen. Om zeven uur barstte buiten de hel los van een kolossale machine waarmee de sloot achter het huis werd uitgebaggerd.

Misschien dat ik toch nog was ingeslapen. De herinnering aan de afgelopen uren was warrig en lawaaiig, maar ik moest toch een zekere staat van bewusteloosheid hebben bereikt. Ik besefte dat ik alleen in bed lag toen ze uit de douche kwam en zich met nat haar over me heen boog.

‘Het is elf uur,’ zei ze. ‘Ik moet straks weg.’

Ik kwam moeizaam uit bed. Van vertedering ineens geen spoor meer. Ik voelde me beschaamd en opgelaten. Een flinke hoofdpijn had ik ook nog. Het koffiezetapparaat stond nog aan, met de onaangeroerde pot bijna kokend op het plaatje. Ik zette het uit en deed nieuwe koffie in de filter. In de voorkamer brandde het licht. Het reject-mechanisme van de grammofoon had niet gewerkt en de naald was blijven hangen op het eind van de draaiende plaat. De versterker had ik uitgezet, dát wel.

De voorkamer werd smoezelig beschenen door het harde zonlicht dat door de kieren van de gordijnen scheen. Ze zei: ‘Als ik geweten had dat je zoveel inkijk had, was ik hier vannacht niet in mijn nakie gaan liggen.’

Ik schoof de gordijnen open, zodat de kamer in zijn volle troosteloosheid kwam te liggen. Het geraas onder mijn raam was als vanouds. De vorige nacht had ze geen aandacht besteed aan mijn interieur, maar nu zat ze geïnteresseerd rond te kijken. Mijn schilderijen stonden allemaal met hun gezicht tegen de muur. Ze scheen te discreet om te vragen of ze ze mocht zien en zelf had ik niet de moed om ze spontaan te tonen. De hoog opgestapelde dozen met boeken ontsnapten aan haar belangstelling, wat me in elk geval de helse vraag bespaarde of ik ze allemaal gelezen had. Ik schonk koffie in en stak mijn eerste sigaret op.

‘Je hebt veel grammofoonplaten,’ zei ze.

Ik knikte, maar wist er niets relevants aan toe te voegen.

‘Je houdt van opera...’

‘Ja,’ zei ik. Ze deed zo haar best om het gesprek gaande te houden, maar ik voelde me als verlamd met dat houten hoofd onder dat hatelijke ochtendlicht. ‘Ik luister er niet veel meer naar. Het is

[p. 8]

hier zo'n herrie.’

‘Ik blijf het een leuke flat vinden.’

Ik schudde mijn hoofd.

Ik smeerde een paar boterhammen voor haar, die ze zwijgend opat. Zelf hield ik het bij koffie en sigaretten. Er wilde me nog steeds geen enkele zinnige opmerking te binnen schieten. Toen ze haar brood op had, kwam ze naar me toe en kuste me op mijn voorhoofd.

‘Het was een leuke nacht,’ zei ze.

Uit haar tas haalde ze een notitieblokje en schreef haar adres voor me op. Ik was er niet van overtuigd dat ik daar behoefte aan had, maar schreef toch uit beleefdheid mijn naam, adres en telefoonnummer in haar lerarenagenda. Om kwart voor twaalf ging ze de deur uit met lauwe kussen en een gemompelde afscheidsgroet. Toen ik haar onder mijn raam door zag lopen, zag ik ineens weer hoe mooi ze was met de zon op haar rode haar en het glimmende skai van haar zwarte jas. ‘Mein Gott, wie schön und gut sie ist.’ Ik kreeg het raam niet open, anders had ik haar teruggeroepen en aangeboden om een eind met haar op te lopen, al was het alleen om de indruk van norsheid die ik gemaakt had uit te wissen.

Ik keek haar na tot ze uit het gezicht was verdwenen en ging daarna terug naar bed. Toen ik wakker werd voelde ik me minder dof, maar dat zeurende schuldgevoel omdat ik haar misschien in haar lief- en goedheid had gekwetst was er alleen maar sterker op geworden. Uit een stuk tekenpapier sneed ik een kaartje waarop ik dansende meisjes met paraplu's tekende en schreef:

Lief meisje,

Onder ons gezegd en gezwegen, ik ben meteen weer naar bed gegaan toen je weg was. Ik was liever met je meegaan. Je liep zo eenzaam de straat uit, maar ik was te katterig voor initiatieven of wandelingen.

Liefs.

Ik deed het nog dezelfde middag op de post. Als ik dat niet had gedaan, zou ik haar waarschijnlijk nooit hebben teruggezien. Dat kaartje vond ik na haar dood terug in een aan mij gewijde map, die versierd was met hartjes.