De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 38]

Vervloekte Alighieri
Liesbeth Lagemaat

1

Nee, er is geen Beatrice in de tuin. Ook niet
wanneer de bladeren, als zwaar verzilverde lepeltjes,
zwaluwen: kleine, hoogmoedige duivels. Uitgeknipt
in dit azuur: een hoofse handschoen past mij niet.

En dan: ben ik die vrouw? Dat nooit. Er is geen
Beatrice. Angst en leegte vullen zich met
kringen - of een kind met eigen schaduw speelt.
Wij tekenen geen cirkels in het gras. Je bent

het spierweefsel, de tors van mijn verlangen.
Kapotgeschoten bunkers laat ik je zien en een
gestorven strand, ik weet het: je merg en je bloed
smaken zwart, er is geen Dame die, geweven uit

een visioen. Noem mij geen Schoonheid en geen
Godgelijke - wij zijn partijen. Het is oorlog.
Duinkerken, nu en hier. Of, zo je wilt: Dunkerque,
mon amour. Wij eten deze liefde: een pastiche.

[p. 39]

2

Maar misschien is het landschap geen gids, misschien
zijn haar wangen van zand of heeft de Normandische
modder haar strot al vervormd: zij zal niet schreeuwen.
Misschien is haar schedel enorm: een bokaal, soldaten

raakten eraan gewend in haar te sterven, de dood draagt
knevels, laarzen enzovoorts. Het is niet ver: bij helder
weer kan je het krijt zien aan de overkant. Boven de zee:
empyreum. Nog steeds word je blind in het licht en bang.

De adem Gods een kruitdamp, wat hier golft zijn de
helmen, versleten overjassen. De taal van het water
gebroken, grijs. Het is niet ver: bij helder weer krijsen
de wolken. Oog in oog sta je met het bloed van minuten,

de stilte is opnieuw geboren in je vlees, opnieuw
vermoord. Er is geen Beatrice, geen elixer, nooit.

3

 

Kreupelhout mompelt, zo'n bos waar de bard nog

 

verdwaalt, zich de keel schraapt, brons de adams-

 

appel. Dan verandert de laurier in een nimf, en wie

 

 

 

weet vice versa. Een slang blijkt met armen en benen

 

begroeid. Hier is gehuisvest, maar ijzer puilt nu uit

 

de wand van de buik. Ook roest kan stromen, op den

 

 

 

duur. De kleur: jaspis. Geen glans. De laatste ommegang

 

vindt in zichzelf een einde. Beneden hebben duiven

 

langs de muur gescheten, ooit luisterde een bange

 

 

 

Windhund naar de Cerberus, Koralen und Passionen

 

kunnen bijten in een jongenshoofd, zo klinkt nu eenmaal

 

deze zee. Er is geen Beatrice, nooit. Geen exit. Het is

 

Contrapasso die zingt voor een dovemansoog.