De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 139]

Vertaald proza

[p. 140]

De uiterst grappige pistolenverkoper^*
Luis López Nieves^**
(Vertaling Kristian Van Haesendonck)

Toen Rodrigo Huertas de ochtend van 24 oktober de ogen opende, begreep hij ineens dat hij alle mogelijkheden had uitgeput, behalve één: zelfmoord. Hij bleef enkele minuten langer in bed en observeerde elk detail van het naakte lichaam van zijn vrouw: de nog stevige borsten, de sterke dijen, het zijdeachtige bovenlichaam dat hij zo vaak gestreeld had met onvervalst genot. Maar Rodrigo Huertas was al twee jaar lang niet meer in staat om te glimlachen, om te genieten van de genoegens van het leven; hij kon zelfs de liefde niet meer bedrijven, ondanks de schoonheid van zijn vrouw. Hij streelde haar rug, haar billen die hem jarenlang hadden opgewonden, en toen hij nogmaals vaststelde dat hij niets voelde besliste hij plotseling, met enige droefheid, dat het moment gekomen was: diezelfde dag nog zou hij zelfmoord plegen. Maar eerst zou hij haar doden. Haar levend achterlaten was ondenkbaar: een mooie en sensuele weduwe met een fortuin om in gezelschap van andere mannen op te souperen; het idee alleen al maakte hem gek. Hij zou aan alles in één keer een einde maken: het leven was geen cent meer waard.

In de loop van de morgen, toen zij naar het werk vertrokken was, bracht hij orde in zijn papieren en maakte zijn holografisch testament op, waarin hij alles aan zijn moeder naliet, 's Middags at hij kreeft in zijn favoriete restaurant en stapte vervolgens wapenwinkel San Judas binnen. Alhoewel niemand in de winkel was, zei hij zachtjes tegen de pistolenverkoper dat hij het beste en het duurste pistool wou kopen. De verkoper wees naar een vernikkelde Magnum .375 die alleen op zwart fluweel lag op de tweede plank in de etalage.

- Een dodelijker pistool is niet te vinden, meneer. In de hele wereld, op de ganse planeet, bestaat er geen beter pistool. Laat me het gewoon even uit de etalage halen en u zal het zelf merken. Of als u wilt roep ik het even en dan komt het vanzelf naar u toe. Ach

* Oorspronkelijke titel ‘EI comiquísimo vendedor de pistolas’, uit de bundel korte verhalen Escribir para Rafa (‘Schrijven voor Rafa’), Ediciones de la Flor, Buenos Aires 1987.

** Luis López Nieves is geboren op Puerto Rico en woont nu in Californië.

[p. 141]

meneer, natuurlijk maak ik een grapje. U moet zich niet beledigd voelen, hoor. Ik hou van grapjes. Hier, weeg eens en voel die balans. Wilt u ermee op jacht gaan? Bescherming nodig tegen criminelen? Misschien wilt u uw vrouw ombrengen? Heeft u haar betrapt met een ander? Natuurlijk maak ik een grapje, meneer; dat spreekt voor zich. Eigenlijk kan het ons niks schelen. In feite ziet u eruit alsof u niet gehuwd bent. Oh, u bent het toch! En zo jong nog wel! Was het een verstandshuwelijk? Hebben ze u uitgehuwelijkt toen u nog een kleine jongen was? Ha, ha. Ach, kijkt u niet zo serieus. Ik hou ervan om mijn leven wat kleur te geven. Ha, ha. Ziehier, voel het, streel het. Zo jong, ik kan het niet geloven. Hoe voelt het aan? We hebben alle soorten kogels, weet u wel. Zelfs zilveren, om de weerwolf of Dracula te doden. We hebben ze van de Lone Ranger gekocht toen die met pensioen ging. Ha, ha. Het is gemakkelijk schoon te maken. Demonteren is een kwestie van enkele seconden. Hoe voelt het aan? Ah, maar laten we het uiterlijk niet vergeten. Ik zeg altijd dat een wapen een laatste toevlucht is, vindt u ook niet? Kijk eens hoe woest het eruitziet. Want wist u dat een leeuw niet zo woest is als ze zeggen? ‘Zezeggen’ is woester. Ha, ha. Mijn jongste zoon vertelde me gisterenavond die mop. Ha, ha. Hij is uiterst grappig, net zoals zijn vader. Ha, ha. Maar wij hier zeggen dat schijn bedriegt. Dit pistool ziet er woest uit en dat is het ook. Op zich is het al intimiderend, weet u wel. Stel, u bevindt zich oog in oog met een bandiet en zegt hem: ‘Niet bewegen of ik schiet je hersenpan tot moes!’, en ik verzeker u dat hij het ter plaatse in z'n broek doet. Want met één van de kleintjes, bijvoorbeeld een .22, weet ik veel, dan bekijken ze u en lachen u uit. Maar ik zweer u, als ze dit beestje zien, zullen ze zich op de grond werpen en beginnen te wenen, te bidden, te smeken, en zullen ze zelfs romantische gedichten voordragen. Ha, ha. Trekt u zich van mij maar niets aan, hoor. Het is goed om af en toe eens te lachen. Dit brute ding dwingt met zijn uiterlijk alleen al respect af. De kleren maken het pistool, ziet u? Ha, ha. En om zelfmoord te plegen is er geen beter wapen. Kijk, het is doodeenvoudig. In feite legt de handleiding uit hoe je jezelf voor de kop schiet. Ha, ha. Grapje, ik klets maar wat. Daar heb je geen instructies voor nodig. Helemaal niets, je plaatst de loop tegen je slaap, hierzo, en je haalt de trekker over...

Het vuurschot verblindde Rodrigo Huertas. De hersenmassa van de pistolenverkoper bespatte het plafond en de muren en ver-

[p. 142]

spreidde zich over de hele etalage, waarna het lichaam met een enorme holte boven het rechteroor op de grond viel. Toen de rook opgetrokken was en Rodrigo Huertas besefte wat er was gebeurd, kon hij zijn lachen niet inhouden. Hij schaterde het uit. Sinds twee jaar had hij niet meer zo hard gelachen. Hij lachte tot hij bijna buiten adem was, tot hij dubbel lag, tot hij pijn kreeg in zijn buik en zoute tranen in zijn mond proefde. De rest van de namiddag bracht hij thuis al lachend door, terwijl hij op zijn vrouw wachtte met vurig verlangen om haar terug te zien, terwijl hij muziek beluisterde en voor de eerste keer sinds twee jaar in hun woonkamer danste. Hij opende de ramen en liet de zon binnenschijnen. En toen hij die nacht de liefde bedreef lachte hij nog steeds; zijn gelach was zo aanstekelijk dat zijn vrouw meelachte, en beiden lachten ze en lachend kusten ze elkaar, en die nacht konden ze niet inslapen omdat, telkens als Rodrigo Huertas zich de uiterst grappige pistolenverkoper herinnerde, hij beslopen werd door het onweerstaanbare verlangen om te lachen en te wenen en zich vast te klampen aan de genoegens van de liefde.