De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 102]

Twee gedichten
Frits Criens

In Hollywood als eeuwig figurant
Ben ik al met de kleinste kans content
Laatst belde me een westernproducent
De grootste in zijn vak en echt briljant

Hij had voor mij een wereldrol vacant
Want hij was overtuigd van mijn talent
Het gangstertype lag me pertinent
De gage die hij gaf was heel riant

‘Wildwestfilms nooit!’ bleef ik tot dan verklaren
Toch zei ik ‘ja’, niet eens voor al het geld
Maar om de roem die ik hoop te vergaren

Want ik ben op waardering zeer gesteld
En in de soap hier thuis speel ik al jaren
De rol van zwaar miskend pantoffelheld

[p. 103]

Verschil

Daar hangt het glimmend hoofdstel aan de muur
Ernaast het zadel, glanzend opgewreven
Met mijn portret daar statig tussenin

Dit huldeblijk is heus niet overdreven
Omdat ik samen met mijn sportvriendin
Een palmares die klinkt wist op te bouwen

Wij twee zijn één van denken, één van zin
Zij stelt in mij terecht een blind vertrouwen
En ik in haar, het lijkt soms wel dressuur
Toch overschaduwt zij me meer en meer
Ik denk wel eens dat ik een grote kluns ben
Want zij zit neer en ik ben in de weer
Als ik dan triomfeer, krijgt zij de eer
Want ik ben maar het paard van Ank van Grunsven