De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 84]

Komende tijd
Nico Weber

Mijn vader lag op bed naar me te kijken.
Ik hielp hem met de koffie, maar zijn bril
vond hij niet nodig. In zijn lichte ogen
zag ik een kind, een vriendelijke lach,
een jochie dat niet langer houvast zocht.
Hij keek niet uit naar iemand of naar iets.
Ik heb hem eindelijk een kus gegeven,
dat had ik al veel eerder willen doen.

Nog even, Pa, dan gaan we naar het park.
Daar is het net als vroeger, stil als toen.
Ik heb de sleutels van het hek bewaard,
en zal het openen. Beloof me wel,
niet om te kijken als ik moet vertrekken -
daar is het park te oud voor en te groen.
Excuses voor mijn simpele gedachten.
Ik kan niet blijven wachten. Ik sluit af.