De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 50]

Nederlandse poëzie

[p. 51]

Vijf gedichten
Bernd Bevers

Herinnering aan Marko Fondse

Geef nu nog eens een hand
maar dan een beetje steviger
woorden die me bij zijn gebleven
van een van de schaarse ontmoetingen
en dat hij mijn gedichten kende
een paar zelfs uit het hoofd voorlas.
Iemand noemt het geheugen een orgaan
ik heb een slecht geheugen
al herinner ik me hem graag
poëzie is wat de tijd vergat
lange man in regenjas.

Retour eersteklas

Je gedachten reizen langs een aantal liefdes,
door het toeval geknoopt en weer ontbonden,
terug naar dit heden van lichaam, plaats
en tijd. Weilanden schieten voorbij, bomen in
dezelfde tinten, winkelstraten, van kleuren
als van ziekte verzegeld. De horizon is knap
gecamoufleerd met vee dat wat beweegt zodat het
echter lijkt. In dit landschap ben je opgegroeid
maar niets geworden. Tenminste niemand waar je
spijt van krijgt.

[p. 52]

Familiealbum

1960, Eerste Pinksterdag vandaag en daar,
in kalkwit licht, het craquelé van een muur,
de kier van een halfopen deur, iemand die er
zijn vergeten gezicht uitsteekt.

Het is weer het huis van een jeugd, vocht
kruipt door het zand van de stoep omhoog
(daar ligt een peuk uit negentienzestig!),
zacht brokkelend steen, zwart van een eeuw aan regen,
zand aan zand ontstegen en erin teruggekeerd.

Op het pad naar de rand van het blikveld de twee
stokstijve zussen; zestien, zeventien, overschaduwde
ogen, de lachloze mond door het glas van de lens
naar de toekomst geknepen. Jijzelf achteraan,

de vogelgewrichten van polsen en knieën gebruind
door een terloopse zon, onherkenbaar verkleind
tot het kind. Maar omdat je het weet: dat ben jij
ooit geweest, voordat je het werd.

[p. 53]

Tussen de landen

We gingen over de grens die geen grens meer is,
slechts een geleidelijke verandering van landschap.
De kleurrijke uitslag van winkelstraten,
vrachtrijderscafés zonder klanten, door onkruid overwoekerd
parkeerterrein. Toneel, door de geschiedenis verlaten.
Ooit was hier alles te koop wat Europa
te bieden had: koffie, sigaretten, wapens, van huis
gelopen minderjarigen, voortijdig gestrand in hun fatale
honger naar avontuur. Vreemden, die elkaar om geen
andere reden haatten.

Vijfendertig jaar later staat er geen vader te wachten
aan de andere kant van de slagboom. Het teken van
de scheiding in zijn blik geknoopt - verdriet,
of hoe je dat ziet als kind op de afstand van
die leeftijd. Onbereikbaar in ieder geval. Zijn hand pakt
een sigaret en zwaait ermee als een gevangene na afloop
van het bezoekuur. Dronken, beslist de stem in mijn rug
en grist de mijne. De rook die hij uitblaast is het sein
voor de aftocht. De droge hoest erna
het laatste levensteken.

[p. 54]

[5]

De slootkant stond in lichterlaaie,
je hart sprong hoger dan je benen volgden!
Brandend als dor gras maar branden wil in
oktober, altijd in oktober komt de geur
van dat kruid terug.
Hoe kalm de dunne rook steeg, als sigarenrook
op een zondag in de staalblauwe lucht van oktober,
ze zongen één lied, die twee, ze doen het nog.
Hoe vrolijk takken en twijgjes knetterden, knakten en
kronkelden in de hitte van het vuur, hoe snel
de rode tongetjes niet langs de zwarte hellingen renden
van dat miniatuur-Pompeï!
De kleine rivier beneden nam hun spiegelschrift mee
door de weilanden en de duizenden verkoolde lijkjes
van zijn bewoners in hun glimmende gevleugelde jasjes.
Hoe groot mijn angst dat de wind één enkel vonkje
mee omhoog zou voeren, steeds verder omhoog
tot boven het bos... De heimelijke teleurstelling
dat het niet gebeurd is.