De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 27]

Drie gedichten
Liesbeth Lagemaat

Ikoon

(mise-en-scène van een warenhuis, zomerkleding
op stalen geraamtes)

Misschien spreekt zij vandaag. Een korte monoloog:
‘Ik ben de vrouw met het vogelkooienhoofd,
poezenvel mijn schouderbont, slangen in de
kelders van mijn buik. Elk woord is lindehout,
de nerven barsten open op mijn stem. Schedels

van gestorven moeders draag ik als een ketting
om mijn hals, vluchten moet ik voor dezelfde
beeldenstorm. Opnieuw, geen vingers maar
fijne penselen bewaken mij. Het regenboogvlies.

Een gebrandschilderd oog: we sluiten de blinden,
blind. Geen mantel, maar een sarcofaag, en
de wenkbrauw vormt met de neus een hoek van
90 graden precies, zowel stijgend als dalend de roltrap.’

Mousseline is haar taal. Stilte op stalen geraamtes.

(mise-en-scène van een warenhuis, de zomerkleding
is doorschijnend dit seizoen)

[p. 28]

Bidprent

(En achter ons, in rococo, de ossen, de ezels.
De vleugels van kauwgom.)

Ave zwarte bak van gietijzer. Loodrechte,
hemelwaartse pennen. Twee kwartjes, alles
is gezegd, ave het gips van uw geschroeide tenen.
Zoom van het kleed: brokken Mariablauw.

De kaarsen mee naar huis. Uit wraak? Een
paraffinesprootje, lichter dan geluid. Het zand
in de ogen van de blinde dichter. Ik sla de vliegen
van het laken: superplie.

(Het kussen van kauwgom, maar een breuklijn
van je kruin tot aan je kruis. Het borstbeen
laat zich verrassend gemakkelijk splijten. Ave.)

De stalen rand van het balkon een passe-
partout, de godslamp in het westen en één
wimpervlucht. Het rood, zoals de wasco ondergaat
in kindertekeningen.

Diaplaatjes van het suikerbeest: lang golvend
nagelhaar, de centerfold. Goedkope act, een sprookje
van één nacht. De straat ruikt, zoals elke straat,
naar brood en bloed.

[p. 29]

Biecht aan de zwervende engel

Zie mij, zegt de man, hoe ik gevonden werd
als een zittende mummie, hoe op mijn huig het stof,
de klauwzeer bloeide in de tuin van mijn verwarde hersens,
hoe ik het spoor van windsels zag dat van het pad

naar het terras - maar misschien waren er geen
windsels en geen tuin (de engel zwijgt), misschien,
zegt de man, werd ik gevonden als een chesterfield,
wervels die zich vastzetten in roestbruin leer. In mijn

schedel een gat: witte rook, atmosferische storingen,
angst als de middelpuntvliedende kracht. Mijn vest
is een versgeplukt schaap maar dat betekent niets,
in mijn rechterzak een laatste reepje navelstreng,

zwart randje voor de rouw. En dan de oren
toegedekt. En dan de oren: zilveren dekseltjes vol
muziek. Geluiden werden zacht over me heen gegooid,
bewegen deed ik op het tikken van de korrels tegen

mijn cocon. Zie mij en hoe mijn laatste adem brak.
(De engel kijkt.) Maar: krommen tot foetus, dat
gaat niet vanzelf. Dicht en doorschijnend het nest,
alleen de grootst mogelijke angst houdt onze

hersenhelften van elkaar gescheiden (de engel zwijgt,
ze is van hout, het splintert in de veren). Mijn fontanellen,
zegt de man, ze blijven beurse plekken. Tussen ons een
grauwsluier, stof op de windsels. Klauwzeer bloeit.