De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 62]

Twee gedichten
Renée van Riessen

Cartesiaans

Wat hij deed in zijn kamer:
was niet bijzonder, eerder alledaags,
zoals motregen, wind tegen
in de lage landen
waar hij zich terugtrok.

Redenen te twijfelen zijn legio.
Twijfel aan de noodzaak van een stoel,
tafel, een te dik tapijt.
De boeken die ik las,
het vak dat ik koos,
met woorden ongeschikt
om uit te leggen.

Twijfel aan de impuls die zegt
het is nodig op te staan,
op tijd te zijn bij school,
notaris of vergadering.
Twijfel aan de stem die meedeelt:
agenda, ingekomen brieven,
vorderingen, klachten,
rondvraag: niemand.

Wat onbetwijfeld blijft is weinig:
niet het kleurloze denken van denken,
maar een dakpan, helder rood
na regen. Blauw, het eigen
blauw van hoge lucht. Een vliegtuig
ver weg, daartegen.

[p. 63]

Dieren aan zee

1

Roestvlek zit niet stil, beweegt
in de arm van een verre kreek
schuifelt, wast zich onbespied
dikke eidereend.

Bijgelicht door zwakke zon
alsof geen kijker hem verried.

Gezien, beslopen, ingelijst
te kijk gezet begint gedicht:

Ik roep, hij vliegt, scherper gesteld:
en zie, er was geen eend.

2

Zeer stil ligt een geplette rat
naast het karkas van dode meeuw.

De meesten sterven ongezien
bij de beweging van de zee.

Maar alles wat gestorven is,
blijft in haar armen steeds behoed

en opgelost tot stof dat deint
dansen de dieren het refrein

van eb en vloed, die trage rei
van schelpenplooi en slakkenvoer

geperst door weke ingewanden
naar zachtste plaats waar hun
geblutste lichaam ooit kon landen.