De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 55]

Nederlandse poëzie

[p. 56]

Twee gedichten
Bernd Bevers

Op een dag leg je je handen
rustig in de schoot van het licht te kijk
om je over hun leeftijd te verbazen.

Op een van die nachten schrijf je voor het eerst
met de punt van je schoen het woord Dood
in de kantlijn van het water
dat als een eindeloze stoet ontheemden zwijgend
de donkere gevels van de stad passeert.

Daarna steek je de schouders in de rug,
je doet de groeten aan de wind terug
en gaat naar huis. Vanaf dat ogenblik
tot aan de dag die toekomst wordt genoemd
zal het voortaan winter zijn.

Berichten bij de maaltijd

Ons wordt de kracht van de wind gemeld, het aantal
stappen per minuut waarmee hij een hoek om snelt
en dat het vuur van een bevriende ster, dwars door
de lagen van de atmosfeer als door een hemd, de naar
het licht gekeerde wang van de planeet verzengt.

Voorts horen wij dat water, conform de wetten van de
zwaartekracht, als alles wat toekomst noch verleden kent,
van boven naar beneden stroomt en dat de tijd ook in het
universum van een hoofd met geen andere dan de snelheid
van de tijd verstrijkt. Daarna zien wij het beeld dat

hierop volgt: gepresenteerd als oorzaak voorafgaand aan
gevolg: figuranten op een laadbak door elkaar gegooid,
in een streek waar explosies het uitzicht beperken,
en de regelrechte poging om in volle vaart het hoofd van
de bestuurder zo te raken dat de rest het overleeft.