De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 30]

Drie gedichten
Liesbeth Lagemaat

Over de kunst van het communiceren

Ik ben een radio uit grootvaders tijd:
heimwee en ruis komen uit mij.
Mijn lippen zijn van bakeliet,
mijn hoofd een veel te grote kluis.

Het elastiekje van mijn ziel houdt
slordige gedachten bij elkaar,
soms kan ik helder zijn als cellofaan.

Lopen wij met groene enkels op het
pluche van een gedeeld moment,
drenk ik mijn kleine witte tanden in
een vat vol karnemelkse liedjes,
glimmende tenenknikkers rollen voor
onze voeten weg.

Er bloeit prentenboekgras op de
plaats van mijn lippen,
mijn hoofd een slakkenhuis:
het laatste woord trekt zich
terug.

[p. 31]

Media vita

Aan zachte muren hebben we ons gestoten,
kuilen groeven we: een ernstig spel.
We vielen aan, van achteren het liefst. Dit is

vandaag en hier, een spaarlamp in de kamer
doet zonsondergang, op het parket glanst een
roerloos meer. Je hand een kleine vos: ik

spits mijn vel en plooi, wat struiken,
stammen van de eikeboom.
Ik kan je laten vallen maar dit is

vandaag, mijn huid de aarde die al ruikt
naar straks: je duimen van handschoenenleer,
een janken dat bijna is uitgegumd.

De oeroude kam van je nagels haakt aan mijn
wortels, mijn takken. Ik had niets te bewaken,
groei terug, nog steeds, tot woest en leeg.

Dit is vandaag, je zachte muur een schild,
je huid van vos. Mijn tijd is maar een handschoen groot,
de lamp maakt zijn laatste kwartier.

[p. 32]

Mater familias

Ze krabt de kalk van haar slapen. Vroeger
had zij nooit een lege plek. Zij was degene die
bewaarde. Een kluis: gebeeldhouwd vrouwenvlees,
een stenen eiland dat zichzelf bedruipen kon, zij
kende de formule.

Het kiezelstrand is leeg, de wind huilt in de
kasten. Haar stem gebroken over woorden die
niet meer bestaan. Commode, kruik met kruikenzak. Niets
staat een weldadig sterven in de weg. Alleen: de kleur

van het behang: datzelfde blauw als toen het kind -
dezelfde wollen deken die steeds dunner werd,
huidwarm als van een dier -

Zij is een lege plek, ze heft zich op.
De holte van haar mond in rotsen uitgehouwen,
de hersengangen kil en vochtig: ieder kind weet
dat het spookt in haar.