De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 61]

Vier gedichten
Arjaan van Nimwegen

Graecus

Mijn zoon leert Grieks en spreekt tot mij in tongen.
Phalanxen rukken onverstaanbaar aan,
hij is Helleen, ik voel mij een Trojaan,
na twaalf jaar tot de overgaaf gedwongen.

Thijs, een antieke vreemde, een Spartaan,
een satyr, een tiran, een herdersjongen.
Ik buig het hoofd. Hij heeft mij weggedrongen
als een barbaar, ver buiten zijn bestaan.

Rhapsoden, filosofen, dichters slaan
mij door zijn mond met wijsheid om de oren.
Ik kan zijn huiswerk niet meer overhoren.

Thijs heeft een drie op zijn rapport. Verloren
vraagt hij: ‘Kan jij het dan?’ Ik kijk hem aan.
Maar hij spreekt Grieks. Ik kan hem niet verstaan.

[p. 62]

Aan Nelleke N.

Uw lichte loensen trof mij in 't gebeente
vooral dat in uw linker, duivels oog:
tanige tante, die er niet om loog,
erudiet hakkend in het taaigesteente.

U sprak ons toe, maar ik zag slechts uw hoog
renaissancistisch voorhoofd dat ik scheen te
herkennen, en daar, voor de SLAA-gemeente,
bloeide de purperen roos uit uw betoog:

Daar zat ik, veertienjarig, in de klas,
daar kwam mijn even loense blik niet los van
een wolk van amber als een warrig aura

rond een ascetisch voorhoofd, want ze las
vervoerd Ronsards Amours. Ach, juffrouw Bosman,
mijn Franse lerares (ze heette Laura).

Aan Connie P.

Hoe lang moet men gebukt
gaan onder roomse galmen
rond Nederweert en Swalmen
voor het tenslotte lukt

zich los te rukken - zal men,
nog even opgefuckt,
het hoofd onopgesmukt,
het haar in woeste halmen,

aan elke wet ontplukt,
verweduwen, verkalmen,
zolang de aandrang drukt

en passies, zonder talmen
fris van de pot gerukt,
uit uw gemeier walmen?

[p. 63]

Aan Patty S.

Uit heel het dierenrijk put u uw kracht:
het roerloos loeren van de alligator
op het bespiegelende rund, als Hathor
en Ammit, leeuw en nijlpaard, saamgedacht

tot één, de animale animator
Bastet, godin, felijn in damesvacht
vol wilde onschuld hakend naar de jacht,
al lokt het kussen naast de radiator.

Mevrouw, niets deint zo dierbaar als uw jamben,
uw aaibaar vers geeft kopjes als een lynx,
en 'k laat mij strelen door uw spinnend lied.

Zing mij uw zoöfiele dithyramben,
let niet op de sirenen, zoete sfynx,
blijf waar u bent en bloei. U hoeft nog niet.