De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 55]

Twee gedichten
Jan Dullemond

Naast de brug over de Quadalquivir

Ik heb een slecht geheugen voor details;
op foto's zie ik waar ik ben geweest.

Bij de naam hoort een rivier;
bij de rivier een beginnende liefde.

Bij die herinnering hoort een foto,
om de tijd te overbruggen, met mijn geheugen:

uitzicht op de Mezquita de Córdoba
en zij met een boek op de voorgrond;

als bekroning van dat moment, besloot ik.
Bij die brede rivier hoort haar naam.

Dat moment was, gelukkig, geen ogenblik
in rust, een drijvende kracht, een rivier.

Op het negatief werd alles vastgelegd
wat ik toen zag; de sluiter was stuk

bleek achteraf, en er was niets te zien.
De foto is een bron van verbeelding

tot in detail, vier jaar later; geen beeld
van de Mezquita, van de Quadalquivir.

[p. 56]

De nulmeridiaan van het toeval

Nergens kwam hij zo gevaarlijk dicht
bij alledag en een zekere dood

als toen hij hen hun god aan hoorde roepen
om herhaling, vruchtbaarheid, vrije tijd.

Bij het doorwaden van de laatste nacht
trokken de laatste expeditieleden

uit zelfbehoud hun instemming in
niet te weten waar ze aan begonnen;

hij zou onredelijk zijn, driftig.
En hij schreef 1996

in zijn logboek, in het besef dat dit niet
de nulmeridiaan kon zijn waarop

hij zich zal richten. Hij kent
de omstandigheden, de verwachting

van een pad, het vertrouwd gevaar, geen doel
om op af te gaan, een zinloze dood.

[p. 57]

 

Zijn instrumenten laten het afweten

 

en hij bepaalt snel wat coördinaten:

 

 

 

laat het geen historische dag zijn

 

vastgelegd voor het nageslacht,

 

 

 

laat het geen stap terug zijn,

 

laat me maar zien wat gebeurt.

 

 

 

En hij stapt het toeval in;

 

op zijn waardering betreedt hij

 

 

 

het onbegonnen gebied dat hem

 

gelegenheid laat niet te zijn

 

 

 

wat hij blijft. Het uitzicht krijgt gestalte,

 

zo voorstelbaar dat het mogelijk lijkt.