De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 68]

Diorama
Jos Versteegen

I

De bessenstruiken stonden rijzig
wanneer ik langs hun wortels kroop
en als een dier de vruchten at
zonder mijn handen te gebruiken.

Ik groef een kamer in het zand,
een hol onder de ploegenschuur,
waar ik een kattejong verzorgde
dat in een nest van turfmolm sliep.

Ik wiegde in de appelboom,
met witte vlinders op mijn arm,
de zeilen roerloos en gepoederd.

Grootvader knipte traag een heg.
De eerste velden brandden al,
hun rook sloeg op de beken neer.

[p. 69]

 

II

 

De pasgeboren spinnen, wittig,

 

krioelden in een zilveren lepel.

 

Een kaarsvlam walmde vet en zwart

 

onder de bolling van 't metaal.

 

 

 

Tien warme eitjes waren zij,

 

poten onzichtbaar dichtgeklapt,

 

die grauw verkleurden en glashard

 

op kiezel werden uitgestrooid.

 

 

 

Het lege doosje lucifers

 

was doodkist voor een honingbij,

 

die raspend daalde in haar graf.

 

 

 

En na een maand, aan 't licht gebracht,

 

liep zij met schimmel op de rug

 

als dronken door mijn rechterhand.

 

 

 

III

 

Het huis, omsingeld door de winter,

 

verdedigt zich met steen en lei,

 

met pleisters over sleutelgaten,

 

krantproppen in de brievenbus.

 

 

 

De rosse haard is onze ziel,

 

die warmte jaagt door bisschopswijn.

 

Ik zet de glazen in een kring

 

en schep morsend hun buiken vol.

 

 

 

Er trekken vlammen door mijn hand

 

als ik broer, zuster, vader, moeder

 

nog eenmaal in de ogen zie.

 

 

 

De telefoon gaat over, zwijgt.

 

De radiomuziek sterft weg.

 

Wij breken door een muur van tijd.

[p. 70]

 

IV

 

Dan staan wij op, en vader krast

 

de bloemen van de ruit, het wak

 

waardoor wij in de verte staren.

 

Lichtpijlen schieten uit een dak.

 

 

 

Het onweert bij de toren, ginds.

 

Er is het knallend blauwe vuur

 

waarmee de aarde zich ontlaadt,

 

de zegen van het eerste uur.

 

 

 

Buiten lanceer ik een raket,

 

die sissend op een vogel stoot,

 

en iemand gilt om 't brandend dier.

 

 

 

Geen uil of bosduif, nog geen veer

 

ligt 's ochtends in het stenen land,

 

alleen maar sneeuw van rood papier.

 

 

 

V

 

De appelbomen zijn van glas.

 

Met open ogen staat mijn zoon

 

aan 't raam, de lippen toegevroren.

 

Hij snuift aan grassen van kristal.

 

 

 

Een geit slaapt op een koeierug,

 

bultzak met bruin en harig laken.

 

Een lam in vliezen, doodgevroren.

 

Een zwemmend kind in ijs gevat.

 

 

 

De wespen, krom in maagdenperen,

 

groeven hun eigen, zoete graf.

 

De mussen wachten op de stoep.

 

 

 

Nu ligt de zomer diepgevroren

 

in 't landschap, waar geluk en pijn

 

gestolde waterlopen zijn.