De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 90]

Vier gedichten
Peter van den Tillaart

Eilandengroep

Toeristen weert men hier fervent.
Je hoort er geen Japans of Frans
en de gracieuze klompendans
heeft hier nog nooit een oog verwend.

Hier blijkt het uit een bloemenkrans
bestaand behaatje onbekend
en geeft men, pijnlijk consequent,
geen vorm van volksvermaak een kans.

De minste medische student
kent deze archipel nochtans.
Wie houden immers permanent
als insulineproducent
de suikerspiegel in balans?
De eilandjes van Langerhans!

*

Ik ben bedrogen, Ameland!
Uw folders logen, Ameland!
Uw zon heeft, samen met uw wind,
me niet gebronsd of fraai getint,
doch in de tweede graad verbrand.

*

[p. 91]

 

 

 

‘Ik vrees dat dit der góden hand is’

 

verzuchtte, toen de noodklok klonk,

 

de laatste koning van Atlantis,

 

waarna hij in gebed verzonk.

 

 

 

*

 

 

 

Het is in brede kring bekend

 

en wetenschappelijk bewezen

 

als onomstotelijke these:

 

een eiland is geen continent.

 

 

 

Soms is 'n eiland echter schier.

 

Dat is wanneer zijn wallekant

 

nog vastzit aan het vasteland

 

door middel van een smalle pier.

 

 

 

Men hoort, wat weinig consequent is,

 

nooit iemand over schierland spreken,

 

hoewel m'n zoontje sedert weken

 

ook 's nachts al bijna continent is.