De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 63]

Twee gedichten
Leo Vroman

I. Schokland

Doordat de Zuiderzee rondom verzoette
krioelde het er kort van jonge biologen
om (o die blonde met haar blauwe ogen!)
plankton te vissen en planten op te wroeten.

In de kerk van Emst of was het Emmeloord
(o die blonde met haar blauwe ogen)
hingen de badpakken van toen te drogen
en 's nachts werd door de kerk
van Emmeloord of was het Emst
niets dan wat gewoel op die gezonde
strozakken aangehoord.

Het is nu meer dan zestig jaren later.
O zij is ontslapen, wij anderen zijn bejaard,
en verheven door het uitgestorven water
ligt Schokland zelf levend opgebaard.

[p. 64]

II. Wij

Wij wonen in een zee van vreemdelingen:
in stijgende jaren Russen en Chinezen
die vreemd genoeg de vreemdste dingen vrezen.
En wij vallen overal voorzichtig buiten.
Enkel onze ruiten zijn doorzichtig,
wij zien tot aan de oceaanbaai uit en
als ik aan ons hoekraam zit te lezen
voel ik ons lamplicht vaak voor gindse boten
een blokje bakenvrede wezen,
en wil het laten branden als wij dood en
bijvoorbeeld elders bloot onder een laken
elkaars koude handen niet meer weten,
waar die voor elkaar zo aaizaam waren
warm en droog in het wassen van de jaren.

Kan zo de dood ons Ene Beiden
tot een verdwenen tweevoud scheiden
dan heeft hij al mijn hart en hoofd
van hun samenhang beroofd
en elke cel die ongestold
nog langs mijn bloedvaatwanden rolt
op weg naar wat niet meer bestaat:
een ik dat alle stof ontgaat.

Maar zo is ieder ander even goed
een zee van eilanden in overvloed.