De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 63]

Drie gedichten
Patty Scholten

Zwarte panter

Zijn neefje is van oudsher onheilsbode
als hij je pad kruist. Maar dit grote kwaad
is zwartfluwelen pech in het kwadraat:
Waar hij passeert, valt altijd wel een dode.

Hij wacht lui op een tak, een jachtmethode,
waarbij hij zich alleen maar vallen laat.
De dolken in hun scheden van brokaat,
zwart als de nacht, als pek, als vampiermode.

Hij heeft zijn koplampen nu uitgedaan
en slaapt zoals een grote poes, geduldig,
terwijl zijn oortjes nog in waakstand staan.

Het kwaad is altijd zwart, de goedheid wit.
En toch, en toch. Hier is het zwart onschuldig,
En hoed je voor het lelieblank gebit.

[p. 64]

De lama

Vier witte poten zijn het onderstel
van 't hoge schapenlijf. Een zwarte plaid,
die in de hemelwas te hevig sleet,
hangt neer in rafels van zijn vilten vel.

Wat zorgelijke ogen heeft hij wel.
Hij kauwt het hooi of herkauwt, spuugt of eet
hooghartig door zijn bek met onderbeet,
de oren vingers uit een schimmenspel.

Een kleine lama is er ook, halfbakken,
zijn ogen nog met babyblauwe gloed,
een knuffelbeest in wollig zwart en wit.

Maar straks vervilt zijn wol tot grauwe plakken
en groeit er uit die zoete Disneysnoet
een geel en nijdig grasscheerdersgebit.

De doodshoofdaapjes

Ze zitten in de bomen als gedichtjes
(haiku's die tot getjilp werden verbogen).
Geen knekelkop, maar levendige ogen
in mosterdgele capuchon-gezichtjes.

Sneeuwwitje's dwergen die robijnen delven,
heeho heeho, met bontbeschermde handjes
uit zakken van bezoekers, tassen, mandjes,
een turnclubje van kleptomane elfen.

Ze schatten het bezoek met kennersblik:
Die kleuter heeft ontbijtkoek, dat pik ik!
Een klaagzang achtervolgt vergeefs de dief.

Dan bijten ze terloops een kind of twee
met bliksemsnelle tandjes, ach en wee,
en kwetteren: ‘Welnee, klein is niet lief.’