De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 59]

Vijf gedichten

Aan Manon U.

Ik converseerde met de erudiete leden
van de redactie van een letterlievend blad,
spiritueel en elegant, het was me wat -
toen zag ik jou. Op dat moment verviel de reden

tot causerie, betoog, discussie of debat.
Wij snapten voort, bonmots, puns, Witze, geestigheden,
o, heel beschaafd en steeds conform de goede zeden,
maar ik dacht, ongepast, alleen nog: Wie is dát?

Lieve Manon, ik heb je boek nog niet gelezen,
maar wel je blik. Die heeft mij al genoeg geleerd, en
mijn letterlust gereduceerd tot hoop en vreze

en woelend hunkeren in nachten, unverklärte,
naar de versmelting van jouw wezen met mijn wezen.
Je hebt die titel niet voor niets bedacht. Begeerte.

[p. 60]

Aan zuster B.

Hoe moet ik u bezingen?
Geen lied weet door te dringen
tot in uw kil gevang
van nauw twee meter lang.

Uw kleine stem daarbinnen
verzoet, verzet de zinnen
tegen des werelds dwang
en zingt een nieuwe zang.

Klein mag dan mijn geloof zijn,
ik draag eenzelfde kruis
en kan ook voor uw kuis

zoet liedeken niet doof zijn,
pluk kruiden in uw hoofkijn
en sluit u in mijn kluis.

Aan Frida V.

Ach Frieda, melieve, wat valt er te zeuren
na alles wat jij zo intens hebt gezegd?
Het was ook in dundruk heel veel, en heel echt,
en dwingend, als kon het niet anders gebeuren.

Ik ken je gezicht niet, maar las je gevecht
van hier tot Bologna en terug, uitentreuren,
tot waar het begon, ja, daarvoor nog, in geuren
en kleuren (dat broertje begreep ik niet recht).

In drie dikke delen benarde verhalen
vol schoonouders, ouders en clavecimbalen
vol falen en lijden, extern en intern,

kon ik mij maar niet tot je woorden bepalen,
en bleef om de vrouw die eronder school dwalen:
hoe taaier de schillen, hoe harder de kern.

[p. 61]

Aan Jeanne R. van S.

Ik noem je Jeanneke, mijn bolle wijfje,
knus rustend in de schaduw van een eik,
die, dorrend in een laat seizoen, zijn rijk
beperkt zag tot de luwte van jouw lijfje.

Maar waarom zette hij je zo te kijk
met jullie minnepost als boek? Die schrijf je
toch niet voor ons? En evenmin beklijf je
met zeur-romans vol (excusez) gezeik.

Hield je zoveel van hem? Dan overdrijf je.
Zijn lier verslapte maar mijn muze blijf je,
wanneer ik die fotografie bekijk:

jouw volle torsje, onderkinnenrijk,
bleek-bloeiend naast de bard - een letterlijk.
Ik voel compassie en een heel klein stijfje.

Aan de Anna's

Naar het schijnt zijn hun naam en hun lange gezicht
analoog aan elkaar en aan zeuren en zagen.
Zuster Bijns excelleerde in schelden en klagen,
Joffer Visscher verbleekte in Tesseltjes licht,

Dra. Van Schurman verzuurde in vroomheid haar dagen,
Juffrouw Blaman boog zwaar onder 's levens gewicht,
Dokter Enquist heeft nooit iets opbeurends gedicht
Is 't gewaagd om hier van Annapest te gewagen?

't Is die A aan 't eind. Die maakt ernstig en kuis.
Mevrouw Dutschuns verloofde agrariërs stoeiden,
en dat meisje van Vegter houdt wel van een geintje.

En dan zwijg ik nog over de grootste: een kleintje
dat al vrolijk werd als de kastanjeboom bloeide
voor een zolderraam achter een Amsterdams huis.