De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 84]

Vier gedichten
Arjaan van Nimwegen

Aan Fritzi ten H. van der B.

Slordige vrouw met weke ogen, toevend
in warrige woonsten, vol van overtollig
maar dierbaar bibelot-gefrutsel, wollig
als al uw volle verzen, zeurend, snoevend

of snikkend als uw blik, knuffelbehoevend,
licht-alcoholisch, weifelend of lollig:
mijn liefde voor uw woord is even mollig
als die voor uw portret. Het is bedroevend.

Schrijf mij, of desnoods anderen, een brief,
een dreinend vers, een raar gevoel, een lief,
ongrijpbaar kluitje woorden, of een knus,

alleen door mij te voelen sentiment.
Schrijf opdat ik nog weet dat u er bent.
Schrijf, tedere mevrouw. Schrijf, of ik kus.

[p. 85]

Aan Kristien H.

Omdat je op mijn eerste meisje lijkt
kan ik aan jouw verhalen niet voorbij.
Ik weet, je bent het niet, en toch zeg jij
haar woorden, schudt haar haren, en je kijkt

als zij: onhandig, licht verongelijkt.
Omdat je over liefde schrijft als zij:
Je bent zo ver weg, denk je wel aan mij?
Maar jij bent verder weg en nooit bereikt.

Zwarte gordijntjes haar, schutterig lachje:
ik blijf je altijd naar mijn jeugd vertalen,
de eerste op mijn korte liefdeslijstje.

Ik las tussen je regels en ik zag je
op Kerst en andere liefdesverhalen.
En zo zie je eruit: als iemands meisje.

Aan Dirkje K.

Ik durf u eigenlijk niet echt genaken:
uw krasse stap, uw krachtig mantelpak,
uw weetjes en uw kennis van het vak,
uw bloesjes, ruches en uw wijfjeszaken.

En evenmin lees ik op mijn gemak
uw sliertig proza, keutelend en krakend
van komma's - wil uw kakelen toch staken
en bied het schuwe wichtje onderdak

dat ik in uw verhalen tegenkom,
uit uw tweeslachtig Utrecht opgegraven,
dolend als bleke schim, na zoveel jaar

door Trans, Flieruilensteeg en Achterom,
het Jodenrijtje en de Kintjeshaven:
zij is mijn zusje en ik hou van haar.

[p. 86]

Aan zuster H.

Ay vogeltjes, houdt u wat in
uw zingen doet mij zeer.
Mijn minnen geeft mij geen gewin:
zij mint te zeer de Heer.

Zo min als ik mijn minnen min
te meer min ik haar meer,
te meer dat ik op zinnen zin
of min of meer probeer

een zin te vinden in de min,
wordt al mijn zingen
tot zinloosheid.

Ik zie de zin er niet van in
want al haar dingen
zijn mij te wijd.