De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 59]

Drie gedichten
Juliën Holtrigter

Gaea

Fossielen van lippen, de afdruk
van een omhelzing, een welving,
wat een mens niet bewaart,
van schoentjes, scheden en schorten
tot vijzels en potten,

van liefde het zeer oude zeer.
De conservator valt op serveersters.
Het wordt routine: 's nachts komt ze
thuis, 's morgens vindt hij haar
naast zich, als dood.

Haar dienst zit erop.
Zij ligt op haar zij, haar knieën
gevouwen, het knokige meisje.
Onuitputtelijk slaapt ze
in haar vitrine.

Blauwe machine

Op een willekeurige dag, je komt van
je werk, de weg is lang en verlaten, kijk je
om je heen, het is alsof je verdwaald bent.
De bomen staan onbewogen.

Keek er iemand naar jou, zonder dat je het
merkte waarschijnlijk. Was het een blauwe
machine met allesdoordringende ogen? Was het
de zacht vibrerende hemel?

Machines onthouden veel beter. De hemel is
zoveel leger. Er is zoveel weten dat is verbogen
door licht, door eeuwenoud licht van stelsels
van sterren, dat zwaarder is dan men kan wegen.

[p. 60]

Een vleugje jasmijn

Een keer, op klaarlichte dag,
gaat een vleugje parfum
over straat. Zondagmorgen,
er is niemand te zien.

En toch, de voortvluchtige geur
zweeft boven het asfalt.

Roept automatisch een nacht op
in 1980. Charlotte. Prachtige
raadsels haar ogen. Haar mond
was zo open en bloot als de lippen
van bloemen, zo dicht, zo gesloten.

Dorst was ik, euvele moed,
bloed dat niet meer tot rust kwam.

Waar ze was, daar naast mij,
daar geurde jasmijn. Zo geurt
in het donker een taxi zonder
bestemming. De stad uit.

De nacht overwelfde de plek waar
wij lagen. Wat ons bezielde,
het was of de wind het
verwaaide over de heide.

Het verwaaide over de heide.