De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 63]

Vier gedichten
Arjaan van Nimwegen

Aan Diana O.
dichteres van Jah Tampon & De Menstruatie Dub

Ik heb, Diaan, uw verzen ingezogen
als oude kranten in uw kut gepropt.
Drub drub, blub blub droopt gij, zonder verdrogen
dichtaêr en cervix zusterlijk ontstopt.

Klefrode eitjes dropen op uw pote;
van derry zongt gij, prut langs dij en lies,
en van des Opperwezens gloênde klote -
Diaan, Diaan, wat is dat alles vies!

Nauw zijt ge 't hinkelspel ontwassen, streelde
ik troostend uw geschramde dijtje, heelde
met hansaplast en kus uw kinderknie.

Tien jaren waart ge. Sinds vloden er drie,
en wéér vielt gij! O bloederige stonde!
Stelpe mijn hart, mijn hand, mijn krant uw wonde!

[p. 64]

Aan Margriet de M.

Uw kuise mond zegt vederzachte dingen
tot Maarten, Adriaan of Michael.
U is een dame, ach, ik weet het wel,
en wat ik aan mijn Apple wil ontwringen:

een puntdicht, een pantoen, een villanel,
uw spreken blijft beschaafder dan mijn zingen,
Lijkwit, grijsharig, om de ogen kringen,
mijn vingers blauw van ijdel toetsenspel,

houd ik mij voor: Ik ben niet van de straat,
ik heb ook doorgeleerd - maar des te vozer
lispelt mijn stem, en des te machtelozer

neuzelt mijn need'rig notenapparaat.
Naast uw coloratuur ben ik castraat;
slechts in verlangen ben ik virtuozer.

[p. 65]

Winkeldochter

Waarom, mijn hart, zwoegt gij zo overdreven,
waarom dreunt gij en sloopt gij mijn gestel?
En gij, mijn hoofd, waarom moet gij zo zweven,
telkens als ik van haar een boek bestel?

Zijn dan niet anderen rijker, meer verheven
van stijl en woordkeus? Ach, ik weet het wel!
Maar wie verklaart dan hoe mijn hand gaat beven,
telkens als ik van haar een boek bestel?

En maakt die daad, geboren uit verlangen
haar taal, als was 't haar adem, in te zuigen,
mijn zang tot zucht, mijn leven tot een hel;

hoe hevig zal mij eens de gorgel prangen,
de adem stokken, maar het harte juichen
die keer dat ik van haar een... kus bestel!

Wankel dichter

Dat ogen blauw zijn valt wel te verdragen.
Hoewel, dìt blauw - nu ja, ik doe mijn best.
Dat lokken kunnen golven als de pest;
men zal er mij niet over horen klagen.

Albasten boezems? Teer, doch manifest
wervend gewieg van heupen? Of het trage
gewuif van wimpers? Kom maar op! Versagen
past niet dit hart van plaatstaal en asbest.

Schittert uw blik? 't Versnelt geenszins zijn klop.
Het smeult zelfs niet van 't vlammen in diezelfde.
Doch toen van uwer lipjes rozeknop

die woorden tuitig, guitig tot mij welfden:
Man, sodemieter godverdomme op!
brak het in twee tot as verteerde helften.