De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 70]

Drie gedichten
Willem Jan van Wijk

Tijd sleep mij een bril

1

Tijd sleep
mij een bril
vijftien november
negentienhonderd
drie en veertig
vanuit kamp Vught
gaan duizend
vier en veertig
joden op transport.
Een onwetend dorp
daar vandaan
word ik geboren,
dezelfde maandag
om zeven uur dertig.

2

Later kwam eens per jaar
de oorlog voorbij.
Leed trok op
in gesloten colonne,
al bijna een sekte.
Het gaf nauwelijks rimpeling
in de gordijnen.

[p. 71]

Litanie

Rustige jaren waren het.
Vader was weliswaar erg ziek
maar daar werd voor gebeden.
En pater Werenfried
maakte tot woede van de Roden
steeds grotere gaten in het Gordijn.

Niet overal zat de duivel.
Alleen op donkere plaatsen,
in het kleihok op school
en achter de boerderij van Staatsen
want die waren protestant.

De biechtstoel rook naar pies -
zo rook vies: naar meidoorn
de lucht aan mijn handen
na klimpartijen langs
de dijen van Jet en Riek.

Achter het patronaat leerden we
de lichte tred der eng'lenschare.
De laatste avond in vol ornaat
met aureool en goudbrokaat -
de vleugels waar ze hoorden. En zie
Jet was de Hoop, Riek weer de Liefde.

[p. 72]

Zitting

Hij portretteert me met een Waterman,
even denk ik: het uur is daar
nog niet de man

maar gaandeweg vult zich het blad
met kreten van een kleine jongen
in een keldergat

onder klam gewelf dringt krom in kwaad
een stoet, dicht naar de bokkepoot
hinkt weer de horrelvoet

het uur is om, het gordijn mag open
een nieuwe afspraak - gauw gemaakt:
naar Crô-Magnon is een leven lopen.