De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 50]

Schuberts kamer
P.J. Donnee

1

Er staat een kamer
in het landschap

met prachtig uitzicht
op het lijden

en een beekje in het midden
als een kleine aesculaap.

Gesneden uit hetzelfde hout
als violen en een cello

staat het huisraad
aan weerskanten

altijd in een afscheidslicht.

[p. 51]

2

De vloer ruikt sterk
naar pas gedolven aarde.

Papier krult
als een glimlach op
in alle vier de hoeken.

En door het donker
schiet forel voorbij

met weerlicht
in de natte schubben

en lindebloesem
valt op tafel

hard tegen het onhoorbare aan.

3

Hectaren veldboeketten
in een enkel raam

houden de weemoed
nooit meer tegen.

Zo ziek van hoop
raakt strijklicht
aan de randen

dat alles haast
doorzichtig worden wil.

[p. 52]

4

Soms gorgelt de bergbeek
met al te scherpe steentjes

en neuriet zijn bebloede mond
bewijzen uit het ongerijmde.

Bijvoorbeeld dat vergaan
de traagste vorm is
van verlossing

of dat de ergste harmonie
niets anders
dan fantoompijn is.

5

Alles kwijnt hier weer
dat het een lieve lust is.

Want een meisje zingt
voorbij de schemering

een lied in vlinderachtig
tere lijnen.

Het raakt de grondtoon
van de dingen.

Zij laten af
van hun intiem verweer.

En in dezelfde schemering
worden zij heimwee
niets dan heimwee.

[p. 53]

6

De avondzon ontsteekt
een waakvlam in de coniferen.

Dunne takjes traliën
een eenzaam bovenlicht.

En langs de muur
van het belendend najaar
schuren felle vuurdoornbesjes

als de laatste
droevige geheimen
van een rode rozenkrans.

7

Een winterreis is aangetreden.
Sneeuw ligt
in de hoeken vrij.

Er kraken deuren
in de hoge linde,

een klok valt stil
en kijkt opzij.

Niets meer rest
van deze kamer
dan een omtrek
in een groene wei.

Alles rust
in diepste vrede.

Niets is meer
voorgoed voorbij.