De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 208]

Drie gedichten
Georg Trakl
(vertaling Jan Terpstra)

De profundis

Er is een stoppelveld waarop een zwarte regen valt.
Er is een bruine boom, die staat daar eenzaam.
Er is een sissende wind die om lege hutten waait.
Hoe treurig deze avond.

Voorbij het gehucht
Leest de zachtmoedige wees nog schaarse aren.
Haar ogen dwalen rond en goudglanzend in de schemering
En haar schoot verwacht de hemelse bruidegom.

Bij het naar huis gaan
Vonden herders het liefelijk lichaam
Vergaan tussen de doornstruiken.

De profundis

Es ist ein Stoppelfeld, in das ein schwarzer Regen fallt.
Es ist ein brauner Baum, der einsam dasteht.
Es ist ein Zischelwind, der leere Hutten umkreist.
Wie traurig dieser Abend.

Am Weiler vorbei
Sammelt die sanfte Waise noch sparliche Ahren ein.
Ihre Augen weiden rund und goldig in der Dammerung
Und ihr Schoss harrt des himmlischen Brautigams.

Bei der Heimkehr
Fanden Hirten den sussen Leib
Verwest im Dornenbusch.

[p. 209]

[Nederlands]

Een schaduw ben ik ver van donkere dorpen.
Gods zwijgen
Dronk ik uit de bron in het woud.

Koud metaal raakt mijn voorhoofd.
Spinnen zoeken mijn hart.
Er is een licht dat uitdooft in mijn mond.

's Nachts kwam ik tot mezelf op een heideveld,
Bedekt met vuil en het stof der sterren.
In de hazelaars
Klonken weer kristallen engelen.

[Duits]

Ein Schatten bin ich ferne finsteren Dorfern.
Gottes Schweigen
Trank ich aus dem Brunnen des Hains.

Auf meine Stirne tritt kaltes Metall
Spinnen suchen mein Herz.
Es ist ein Licht, das in meinem Mund erloscht.

Nachts fand ich mich auf einer Heide,
Starrend von Unrat und Staub der Sterne.
Im Haselgebusch
Klangen wieder kristallne Engel.

[p. 210]

Trompetten

Onder geknotte wilgen, waar bruine kinderen spelen
En bladeren dwarrelen, klinken trompetten. De huivering van een kerkhof.
Vaandels van scharlaken storten door de rouw van de ahorn,
Ruiters langs roggevelden, langs lege molens.

Of herders zingen 's nachts en herten treden
In de kring van hun vuren. De oeroude treurnis van het woud.
Dansers komen naar voren uit het zwart van een muur;
Vaandels van scharlaken, lachen, waanzin, trompetten.

Trompeten

Unter verschnittenen Weiden, wo braune Kinder spielen
Und Blatter treiben, tonen Trompeten. Ein Kirchhofsschauer.
Fahnen von Scharlach sturzen durch des Ahorns Trauer
Reiter entlang an Roggenfeldern, leeren Muhlen.

Oder Hirten singen nachts und Hirsche treten
In den Kreis ihrer Feuer, des Hains uralte Trauer,
Tanzende heben sich von einer schwarzen Mauer;
Fahnen von Scharlach, Lachen, Wahnsinn, Trompeten.

[p. 211]

Zomer

's Avonds zwijgt de klaagroep
van de koekoek in het bos.
Dieper buigt zich het koren,
de rode papaver.

Zwart onweer dreigt
boven de heuvel.
Het oude lied van de krekel
verstomt in het veld.

Roerloos hangen de bladeren
van de kastanje.
Op de wenteltrap
ruist je gewaad.

Stil schijnt de kaars
in de donkere kamer.
Een zilveren hand
heeft hem gedoofd.

Windstilte. Nacht zonder sterren.

Sommer

Am Abend schweigt die Klage
Des Kuckucks im Wald.
Tiefer neigt sich das Korn,
Der rote Mohn.

Schwarzes Gewitter droht
Uber dem Hugel.
Das alte Lied der Grille
Erstirbt im Feld.

Nimmer regt sich das Laub
Der Kastanie.
Auf der Wendeltreppe
Rauscht dein Kleid.

Stille leuchtet die Kerze
Im dunklen Zimmer;
Eine silberne Hand
Loschte sie aus;

Windstille, sternlose Nacht.