De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 40]

Kasteel in Ierland
Jos Versteegen

I

Braakgrond en oude kopermijnen
omsluiten landhuis, tuin en bos.
Een Venus met een pruik van mos
verkruimelt tussen de fonteinen.
Dunboy, voor jaren uitgebrand
en nu de schuilplaats van de uilen,
wankelt, geknakte muur en zuilen
omstuwd door wolken heliant.

De ochtend mengt zich in het donker.
Hondsdraf in 't dakloos voorportaal
beklimt de hoofdtrap naar de lucht.
Een duif slaat in de spiegelzaal
voor dubbelgangers op de vlucht,
en op de vuurplaat rust de jonker.

II

En hij ontwaakt. Drie kelderspinnen
in 't hoofdhaar doen zich aan het bloed
van dode paardevlieg te goed.
Hij loopt verweerde spiegels binnen,
treedt op zichzelf toe, likt de dauw
van lippen, kin en appelwangen,
plukt vlierbes in salon en gangen,
en veegt zijn mond af aan zijn mouw.

Hij klimt in spleten en kozijnen
om door het hoogste venstergat
te springen op het bloemtapijt.
De jonker werpt vanaf het pad
een kushand naar zijn gipsen meid
en jaagt op ratten in de mijnen.

[p. 41]

III

Tegen een schoorpaal doodgeslagen,
ontdaan van ingewand en vacht,
geroosterd in de open schacht,
is bruine rat, als alle dagen,
zijn maal. Hij kruipt de nevels in
die van de westelijke baaien
stapvoets zijn landgoed overwaaien
en wandelt blind naar zijn godin.

En hij omvat haar middel, korsten
gips breken van haar buik. Hij streelt
het moshaar en de korrelhuid
van 't snel ontbindend Venusbeeld,
kromt zich en zuigt koud water uit
de groene, schilferige borsten.

IV

Hij voelt haar uit zijn armen glippen,
de tepelhof wijkt van zijn mond.
Zij breekt en valt, en waar zij stond
wolkt het van poederstof. Haar lippen,
glimlachend aan zijn naakte voet
en half in 't witte gruis verscholen,
haar lippen plet hij met zijn zolen.
Dan loopt hij Dunboy tegemoet.

Hij vlijt zich op de vuurplaat. Grassen,
brandnetels, distels staan massaal
op tegen de schouw van griotte.
De zeemist wentelt door de zaal
en vormt zich voor zijn ogen tot
een stoet van dansende karkassen.

[p. 42]

V

Zwaar opgetuigd met ijskristallen,
rinkelt de vlier zodra de wind
zijn rondgang door het huis begint.
De vlokken sneeuw die binnenvallen,
doorwervelen met grote vaart
portalen, gangen en vertrekken,
herhalen zich als glazen vlekken
en kruipen weg in hoek en haard.

Dan zijn de spiegels valse ruiten
die uitzien op het dodenveld
waar Dunboys jonker in bevroor.
Het winters kamerlandschap smelt,
dooiwater stroomt als lijkvocht door
een muurspleet uit de zaal naar buiten.