De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 37]

Verdoofd
Catharina Blaauwendraad

Ik was er niet. Ik weet alleen:
De muren waren witgekalkt
en op de tafel draaide er
een grammofoonplaat rond en rond
en rond was ook de kamer.

Ik duizelde. Het ijzelde.
De rijp lag op mijn haren.
De naald liep in een groeve vast,
herhaalde en herhaalde
twee mateloze maten.

En toen mijn bloed bevroren stond
doorboorden de sopranen
mijn oren, en bezaaiden
de vloer met splinters koud kristal.
Ik hoorde niet meer wie ik was.

Ik was niet wie ik hoor te zijn
en ik vergat de naald, het glas,
gebarsten plaat, verdraaid refrein.
De dooi trad jaren later in:
Er liep een bloedspoor langs mijn kin.

De witte splinters op de grond
versmolten tot een spiegel van
verdriet, en toch: Ik was er niet
tot ik de rode sporen vond.
Nu weet ik hoe ik haten kan.