De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 82]

Gedicht
Aleksandr Romanenko^*
(Vertaling Peter Zeeman)

Heel die herfst bracht ik door bij een beek,
Eksters, boomklevers, waar ik ook keek.
Ik was blij, leefde licht als een veer.
Kom, ik geef het in vogeltaal weer:
Nu eens twiet, dan weer fuut-fuut of dzjoemt
Werd het klapwiekend leven genoemd
Onder vluchten rondtrekkende mezen.
Vogelachtig verstreek daar mijn leven
In een huis dat nog af moest gebouwd.
Ik at karig maar 't smaakte vertrouwd:
Thee zonder suiker, geen boter op brood
Maar wel kersen- en pruimengelei...
Een geluksvogel voelde ik mij!
In de tuin ga je aardappels rooien
En je gaart ze bijeen - 't kan niet mooier!
Tot december toe kun je daar zijn.
Maar de ochtendkou dringt door 't kozijn
En de heuvels zijn wit van de rijp.
Al tersluiks doet de winter een greep
Naar de ruiten om ijs af te zetten,
Zorgt dat water in plassen verstart.
In de herfstzon vergaan silhouetten.
En een sikkel van kou klieft je hart -
Een voorvoelen van winterse smart.

* Dit gedicht komt uit Romanenko's derde bundeltje, dat een vriend van de vertaler in Nachodka, het andere eind van de wereld, cadeau kreeg van een douanier, een broer van de dichter. De flaptekst meldt dat Romanenko aan een rolstoel is gekluisterd en ‘in de jaren zestig een persoonlijk Tsjernobyl beleefde’.

[Russisch]

В эту осень я жил у ручья
Среди поползней и сорочья -
Жизнь была весела и легка,
Словом птичьего языка:
То ли звень, то ли тинь, то ли дзинь
Называлась полетная жизнь
У кочующих стаек синичьих.
Жизнь моя протекала по-птичьи -
В недостроенном новом дому
На суровом подножном корму:
Чай без сахара с хлебом без масла,
Но с вареньем из вишен и слив -
Никогда я так не был счастлив!
Накопаешь картошки на грящке
И опят соберешь - все в порядке!
Можно жить до конца ноября.
Но все жестче, багровей заря,
И от инея сопки белы,
И зима уже из-под полы
Достает ледяные оконца,
Примеряет на лужи ледок,
И все ниже осеннее солнце,
И по сердцу серпом холодок,
Как предчувствие зимних тревог.