De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 40]

Drie gedichten
Kees Hermis

Spookdorp

De onbewoonde boerderij ligt in
het land verzonken. De kamers
leeg. De muren krom van
uitgestorven leven.

Etmalen rusten op het dak.
Vleermuizen aan de balken.
Wat hier bewoog, is vastgezet
in spalken van de dood.

De deur van een geteerde schuur
hangt scheef als na een beroerte.
Geen enkel raam dat wacht
en met geduld de weg aftuurt.

Over het erf, de oprijlaan
is loodzwaar licht voortvluchtig.
Meer dan vandaag bestaat hier
niet. Beschonken werkelijkheid.

Niet anders dan gewoon is dat
wat huiden heeft, sterft voort.
Alleen de tijd blijft monotoon
stilzwijgend aan het woord.

[p. 41]

Uitweg

Een weg die recht als een kanaal
afzienbaar tot in verte
is uitgerold, liegt niet.

Over het wegdek licht, dat volgzaam
als water zich verbindt
met een verhaal als dit.

Aan weerszijden bomen op appèl
in een ononderbroken rij
die ver- en verderwijzen naar
waar het verdwijnpunt ligt.

Niet in een blinde muur, gapend
moeras die blik en voetstap snijden.

Maar het moment waarop de weg
aan eindigheid verliest,
opgaat in open water.

Dementie

Om dichterbij te komen,
zorgvuldig in te breken in
zijn dichtslibbende bestaan

zoekt zij naar een nieuw alfabet
van heilzame gebaren,
een spaarzaam woord dat telt

In stilte die veelzeggend is,
zonder geweld hun bloedband
raakt, kan zij volstaan met

ik ben het. Haar hand aan
zijn gezicht die hem een ogenblik
bevrijdt uit zijn verkalkt verstand

kan zij eenvoudig eens per week
de engel zijn die bij hem waakt