De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 26]

Twee gedichten
Nico Weber

Archeopteryx

Als kind bedacht ik talloze verhalen
over een landschap met versteende bomen.
Ik was een vogel, zwevend boven dalen
met in de verte hoog uitslaande vuren.

De avond zou er altijd blijven duren
en aan de ruimte kon geen einde komen
zolang mijn vleugels op de wind bewogen,
de vlerken van een doodgewaand reptiel.

Voorbij de grenzeloze boomkolossen
ben ik tot aan het hoogste vuur gevlogen,
het licht drong uit de diepte in mijn ziel.

Voor ik de eerste schoten hoorde lossen
zag ik met klamme handen voor mijn ogen
hoe vlak de bodem was waarop ik viel.

[p. 27]

Ochtend

Ik stond op je te wachten bij 't kanaal.
Het water rook naar stookolie en grond.
Een rijnaak gaf een waarschuwingssignaal,
de meeuwen vlogen krijsend in het rond.

Voor mijn gedachten kende ik geen taal.
De veerpont die het water overstak
verdween in nevelsluiers en massaal
bewogen schimmen op het watervlak.

Je komst heb ik niet langer afgewacht.
Vanaf die morgen waren we gescheiden
door alles wat ik me had ingedacht.

De zon brak door, het landschap stond in brand,
ik dwaalde doelloos langs bedauwde weiden.
De golven sloegen op het niemandsland.