De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 23]

Vaderhuis en heksenkringen
Jos Versteegen

I. Huiswaarts

Als wij, de sprakeloze blinden,
bij oud verdriet en nieuwe maan
geen troost of uitweg konden vinden,
betraden wij de oprijlaan.

Maar dolgedraaide westenwinden
grepen de forse kruinen aan
om onze moederbrede linden
hardhandig uit het veld te slaan.

Hun blad bewoog onhoorbaar zacht,
met duizend tongen spraken zij.
Nu laat geen slagboom ons voorbij.

Ons rest een lange dodenwacht,
en keren straks de winden weer,
hoor dan: de stilte ruist niet meer.

[p. 24]

II. Weg

Een late reis naar ons domein
van zon, fazanten en seringen.
De banden op het asfalt zingen.
Wij scheuren door het mistgordijn.

Het landgoed dat wij binnendringen
zal stof voor onze dromen zijn,
want iemand trok een zwarte lijn
door vaderhuis en heksenkringen.

De kamers hangen in de lucht,
de trap voert van de berm omhoog
naar 't halflicht van oranje lampen.

Wij zijn de leegte ingevlucht
om ons met schellen voor het oog
aan nacht en nevel vast te klampen.

III. Rouwranden

Ik zie hem langs de grenzen lopen
die aan zijn akker zijn gesteld.
Het zwaar verkeer dat langs hem snelt
waait moeiteloos zijn mantel open.

Ik weet dat hij de oogsten telt
die door het teer zijn aangevreten.
Breed ligt het asfalt uitgemeten
dat zijn gering perceel omknelt.

Zijn ogen, rood in blauwe kassen,
gaan achter zijn rouwrandenbril
de laatste voren op en neer.

Dit is de tuin van mos en grassen,
het land dat niemand kopen wil.
Ik erf zijn kleine veld van eer.