De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 198]

Don Juan
Uit: De vrouwen in de hemel
Ramón de Campoamor^*
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)

En het grote vertrouwen
in zijn arme geliefden, reeds verscheiden,
kan ik wel onderbouwen:
Wie dacht dat dit vijftal vrouwen,
wier vroomheid telkenmale had te lijden
en door Don Juan doeltreffend werd
bestreden,
de Hemel heeft gebeden
zijn ziel te redden uit des duivels klauwen?
God stond voor één keer toe dat zij dit deden,
zo kon, dank zij de hulp van zijn getrouwen,
Don Juan verlost het hemelrijk betrden.
O gij wezens wonderlijk,
de mensenziel is als een gapend gat,
wanneer een man zichzelf al slecht bevat,
zijn vrouwen voor hem ondoorgrondelijk.
Zo nam ik, bij mijn studie van het lot
en zieleleven van de mensen, waar:
Het hart is menselijk in mannen, maar
in vrouwen klopt het hart als dat van God!
Hierdoor, door hen verrukt,
heb ik hartstocht beleden
en wereldwijd de bloemen platgetreden
en sterren van het firmament geplukt.
Maar wat mijn arme ziel ook maar verzon
opdat ik elke deugd beschrijven kon
van vrouwen; steeds ben ik tekort geschoten.
Het is een onuitputtelijke bron
die in 't oneindige wordt uitgegoten!

* Campoamor (1817-1901) schreef behalve een epos over Columbus (Colón 1853), een Poética (1883), en veel lichtvoetige poëzie, een lang gedicht over Don Juan in twee zangen (‘De vrouwen op aarde’, ‘De vrouwen in de hemel’). Bovenstaand fragment is strofe 2 van de tweede zang.

[Spaans]

Y la fe que tenía
en sus pobres amantes, ya gloriosas,
era justa, a fe mía,
porque, ¿quién lo creería?
aquellas cinco víctimas piadosas
que don Juan tantas veces ha vendido,
al Cielo le han pedido
que salven del bribón el alma impía,
y Dios, por excepción ha permitido
que don Juan pueda ser en aquel día
por los méritos de ellas redimido.
¡Oh encantadores seres,
del alma humana incomprensible abismo!
¡Si el hombre sabe poco de sí mismo,
sabe menos, quizá, de las mujeres!
¡Oh encantadores seres,
del alma humana incomprensible abismo!
¡Si el hombre sabe poco de si mismo,
sabe menos, quizá, de las mujeres!
¡Por eso yo, que indago su destino,
y el alma humana en estudiar me afano,
veo en el hombre el corazón humano,
y en la mujer el corazón divino!
¡Y por eso, por ellas,
en mis locos amores,
del mundo entero devasté las flores
y descolgué del cielo las estrellas;
y por eso jamás el alma mía,
pintándolas un día y otro día,
pudo agotar sus gracias por escrito,
porque pintar una mujer sería
verter lo inagotable en lo infinito!