De Tweede Ronde. Jaargang 13



[pagina 174]
Claude LorrainGa naar voetnoot* Jacob Burckhardt (Vertaling Jean Pierre Rawie) Verkoren geest, door de natuur gewijd tot priester om als avondofferande met reine hand de wierookhars te branden wanneer de zon al naar de einder glijdt. Wat raakte je niet in het leven kwijt tot je, ontkomen aan de noodlotsbanden, met nimfen bij de bosrand samenspande en lieflijke godinnen van de tijd. Vandaar het diep verlangen dat wij voelen naar kalm geluk, als je de blik geleidt voorbij aan hoge, altijdgroene eiken, paleis en tempel bouwt, en lommerrijke landouwen openvouwt, en wijd dat zoele namiddagwaas over het water spreidt.
Claude Lorrain Geweihter Geist, den dit Natur erkoren Als Hohepriester ihr mit reinen Händen Des Abendopfers Weihrauchduft zu spenden Wenn schon die Sonne naht des Westens Toren. Vielleicht hast du im Leben viel verloren Bis du, entrinnend von des Schicksals Bänden, Dein Bündnis schlossest an des Waldes Enden Mit den Dryaden und den süssen Horen. Drum will ein tiefes Sehnen uns beschleichen Nach Glück und Ruh, wenn du den Blick geleitest Vorbei den hohen, immergrünen Eichen, Zu schattigen Hainen dann die Landschaft weitest, Palast und Tempel baust, und jenen weichen Nachmittagsduft auf ferne Meere breitest.	voetnoot* Bovenstaand gedicht maakt deel uit van de sectie vertalingen in Jean Piere Rawies nieuwe bundel ‘Onmogelijk geluk’, die in september zal verschijnen bij Uitg. Bert Bakker.