De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 28]

Vijf gedichten
P.J. Donnee

[Licht]

Licht

als het oogwit
van een schrikkend paard.

Landschap
nog door de wind verlaten.

En de dieren zijn zich alleen.

Welk een geruisloos gelaat
adert langzaam landinwaarts.

Welk labyrint
hoort de knik in de hals
van de reiger die vlucht.

Liefste, wie je ook bent,
maak nu een gebaar.

Beaam de vingerafdruk
die ik in het water keil,

Verbreek de opgespelde vlinders
van dingen
en hun weerspiegeling.

[p. 29]

[De maan hangt als een kerstbal]

De maan hangt als een kerstbal
in de hazelaar.

Het sneeuwt niet.

Om een bocht in de Maas
trekt de nacht een plezierschuit
aan valrepen licht
die patrijspoorten werpen.

Een dalende mastpunt
schraapt langs de melkweg.

Geen windschaduw valt er.

Niets wiegt.

[Besmuikt staan de overs]

Besmuikt staan de oevers
langs het stromende pad.

Onze hoeve
een carré in het landschap.

Aan de deurpost verging
de gekruisigde uil.

Op het erf rukt de ziel
als een hond aan zijn ketting.

Hier ligt begraven
wat leeftocht zou worden:

van vader het eerzaam gebrek
om alles wat voortdurend is
steeds weer voor het laatst te zien,

[p. 30]

 

van moeder het wecken

 

van zure morellen,

 

de geur van nimmer meer

 

drogende appels.

[Leeg staat de loep]

Leeg staat de loep
van het schijnbaar verleden,

O maan
in een heldere windschaal.

Er zwenkt een roeiboot
ondergronds,

mij wenkt een sneeuwuil
in mijn dromen.

Wat ik reeds vele malen zag
gebaart zich als iets
dat nog moet komen.

Aan oevers zetten kale bomen
spreeuwesporen in het blauw.

In het water tikt een wolk voorbij
van afgestoten vleugelpennen.

[p. 31]

[Geen armslag meer nu]

Geen armslag nu meer,
geen borstwering over,

geen nachtelijk weerwerk
van rozen.

Het oogmerk geschaad,
het voetlicht gedoofd,

in havens verlaten
de dochten.

Spiegels weerkaatsen
weerkaatsende spiegels

als splitvrucht en hartstocht
op velden van eer.

Iemand gooit brood
in het wassende water,

in het schervengericht
van de zon op een meer.