De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 22]

Nederlandse poëzie

[p. 23]

Vijf gedichten
Catharina Blaauwendraad

De kus

Een volle mond. Een halve maan
van gave tanden is zijn lach.
Daarachter een gebroken tong
waarin de talen kraters slaan,
over en weer. Alweer een woord
verloren of een klank verleerd.

En wat er nog ontsnappen mag
aan de omheining van zijn lach,
smelt met zijn warme adem samen
en laat de uitgesproken smaak
van stilte op zijn lippen na.

Vacuüm

Nog zwaarder dan een zonsverduistering
laat hij de avond in mijn kamer vallen.
En in dit loden licht krijgen mijn zinnen
het soortelijk gewicht van witte veren.

Zo wordt een schreeuw een hese fluistering,
een lange reeks geprevelde getallen,
een halverwege weer opnieuw beginnen,
een som die als een breuk blijft repeteren.

[p. 24]

Schipbreuk

De trage schaamte heeft onder mijn rokken
een bijna pijnloos slakkespoor getrokken.

De klamme nacht vreet zacht de lakens aan.

Het bed is van de zilte geur doortrokken
waar de sirenen zeelieden mee lokken.

De kapitein is voor de kus vergaan.

Leeg

Mijn lichaam wist het. Plotseling
vertikt mijn hart het, overvalt
mij ademnood. Mijn maag vergalt
het laatste avondmaal. Verging
ons schip of heb ik het verbrand?
Mijn lichaam wist het: Land in zicht.
Zo spoel ik, zonder een bericht
als lege fles aan op jouw strand.

[p. 25]

Amstelkade

Ter hoogte van de zwarte populier
vind ik de voordeur van mijn onderkomen.
Al staan er aan de kade andere bomen;
de mooiste, meen ik, is toch deze hier.

De buurvrouw van beneden geeft geen zier
om mijn gemijmer en mijn dwaze dromen.
Zij zeurt dat te veel zon wordt weggenomen
en wil ‘dat kreng’ slechts kappen. Met plezier.

Wat weet u, waarde buurvrouw, van de nachten
waarin de boom zich naar mijn kamer buigt
wanneer de wind de stramme takken streelt?

Wat weet u van gesprekken in gedachten
waarbij het ruisen fluisterend getuigt
van alles wat zich hier heeft afgespeeld?