De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 72]

De schim van Barkóv
Тень баркова
Aleksander Poesjkin^*
(Vertaling Govert Poederooien)

1

Однажды, зимним вечерком,

В борделе на Мещанской

Сошлись с расстриженным попом

Поэт, корнет уланскнй,

Московский модный молодец,

Подъячий из Сената,

Да третьей гильдии купец,

Да пьяных два солдата.

Всяк, пуншу осушив бокал,

Лег с блядью молодою

И на постели откатал

Горячею елдою.

* Na het succes van Nelis Klokkenists Nederlandse vertaling van De barre ballade van Boris Borus van Ivan Barkóv is het nu hoog tijd voor de niet minder vunzige hommage aan diezelfde Barkov van de hand van Ruslands grootste dichter, Aleksander Poesjkin. De Nederlandse lezer wordt hierbij niet alleen de eerste vertaling ter wereld van dit jeugdige meesterwerk aangeboden, hij is ook de eerste die de volledige tekst in het Russisch gedrukt ziet staan: noch lezers buiten Rusland, noch die daarbinnen hebben dat plezier ooit mogen smaken; tot nu toe is het werk altijd buiten Poesjkins Verzameld Werk gebleven.
Het gedicht stamt uit Poesjkins Lyceum-tijd, ergens tussen 1815 en 1817. Het is geschreven in ballademetrum, waarmee het in de traditie staat van verhalende gedichten waarin een geest verschijnt - vgl. Bürgers Lenore en de vertalingen daarvan van Zjoekovski en Katenin. Meer precies is De schim van Barkov een parodie op Zjoekovski's Gromobój van 1811. Gromoboj is de naam van de held (letterlijk: ‘Donder-gevecht’), die de zielen van zijn dochters aan Asmodeüs, de duivel, verkoopt. Het is een vreselijk drakerig werk en Zjoekovski werd er erg mee gepest, vooral omdat hij in vergelijking met het Duitse voorbeeld, Die zwölf schlafenden Jungfrauen van Christian Heinrich Spiess, de zaken aanzienlijk had gekuist. Sommige passages in De schim van Barkov zijn letterlijk uit Gromoboj overgenomen, maar hebben door een paar woorden te veranderen een scabreuze inhoud gekregen.
Aan de andere kant volgt De schim van Barkov het genre van De schim van.. -gedichten, zoals Poesjkins eigen De schim van Fonvizin, waarin op de lange traditie (Lucianus!) van ‘dodengesprekken’ wordt voortgeborduurd en tegelijk als vast onderdeel literaire ruzies worden uitgevochten (zie o.a. strofe 9).
De Russische tekst is gekopieerd van een ‘vuile’ drukproef in het bezit van een van Ruslands bekendste Poesjkin-kenners, en is zeer betrouwbaar Voor noten zie p. 81.

1

't Was winter eens, dat 's avonds laat

't bordeel achter de Wallen

ontving: een klerk van de Senaat,

een dichter met drie ballen,

een bink uit Moskou, reuze vlot,

een leek geworden pope,

een sjofel koopman, en tot slot

twee jantjes, straal bezopen.

Elk dronk een glas gevuld met wijn

en zocht zich een temeier,

en daar begon het neukfestijn

het hete balgebeier.

[p. 73]

2.

Кто всех задорнее ебет?

Чей хуй средь битвы рьяной

Пизду кудрявую дерет,

Горя как столб багряный

О землемер и пизд и жоп,

Блядун трудолюбивый,

Хвала тебе, расстрига поп,

Приапа жрец ретивый.

В четвертый раз ты плешь впустил

И снова щель раздвинул,

В четвертый принял, вколотил

И хуй повисший вынул!

2

Wie naait het ijverigste daar?

Wiens pik gloeit in die wedstrijd

het felst, een purperen pilaar,

die kut na kut uiteen rijt?

O gij, die kut en poepgat meet,

O, ijverige neuk-aap,

Geloofd zijt gij, die afstand deed

van God, o poop' van Priaap!

Ten vierden maal weet gij uw stam

weer in haar gleuf te krijgen,

en weer ligt zij, na Uw geram,

amechtig na te hijgen.

3.

Повис! Вотще своей рукой

Ему милашка дрочит

И плешь сжимает пятерней

И волосы клокочет,

Вотще! Под бешеным попом

Лежит она, тоскует,

И ездит по брюху верхом

И в ус его целует.

Вотще! Елдак лишился сил:

Как воин в тяжкой брани,

Он пал, главу свою склонил

И плачет в нежной длани.

3

Plots hangt-ie slap! Wel, wat is dat!

Ze tracht hem af te rukken;

kroelt in zijn haar, knijpt in zijn lat,

maar 't opstaan wil niet lukken.

Vergeefs ligt briesend nu de poop'

op 't smachtend vrouwspersoontje;

en of zij nu dwars op hem kroop

of kust hem op zijn koontje,

vergeefs! Weg is des snikkels kracht,

het trotse schip moest stranden;

hij buigt zijn kop, zijn tranenklacht

bevloeit haar teed're handen.

4.

Как иногда поэт Хвостов,

Обиженный природой,

Во тьме полунощных часов

Корпит над хладной одой;

Под ним несчастное дитя;

И вкривь, и вкось, и прямо

Он слово звучное, кряхтя,

Ломает в стих упрямый, -

Так блядь трудилась над попом,

Но не было успеха,

Не становился хуй столбом

Как будто бы для смеха.

4

Gelijk Chvostóv¹⁾, door de natuur

misdeeld, wel zit te zwoegen;

zijn odes smeedt in 't nachtlijk uur,

krampachtig tracht te voegen;

zijn geesteskind met veel misbaar

dan puffend tracht te stikken,

het schots en scheef en door elkaar

in rijmen poogt te wrikken;

zo deed ook 't hoertje; trok en zoog -

niets mocht het echter baten.

Niets kreeg die pik nog meer omhoog,

tot spot van al de maten.

[p. 74]

5.

Зарделись щеки, бледный лоб

Стыдом воспламенился;

Готов с постели прянуть поп,

Но вдруг остановился.

Он видит - в ветхом сюртуке

С спущенными штанами,

С хуиной толстою в руке,

С отвисшими мудами

Явилась тень - идет к нему

Дрожащими стопами,

Сияя сквозь ночную тьму

Огнистыми очами.

5

Hij bloost van schaamte, 't bleek gelaat

is vuurrood aangelopen.

Reeds wil hij vluchten, maar te laat:

hij spert zijn ogen open:

de broek omlaag, in trotse stand,

de frak oud en verschoten,

de fiere snikkel in de hand,

met bungelende kloten,

verschijnt een geest - komt op hem af,

komt dreunend aangetogen,

en schijnend in de donk're nacht

met vlammen in de ogen.

6.

‘Что делалось с детиной тут?’

Вещало привиденье.

- ‘Лишился пылкости я муд,

Елдак в изнеможеньи,

Лихой предатель изменил,

Не хочет хуй яриться’.

- ‘Почто ж, ебена мать, забыл

Ты мне в беде молиться?’

‘Но кто ты?’ - вскликнул Ебаков,

Вздрогнув от удивленья.

‘Твой друг, твой гений, я - Барков!’

Сказало привиденье.

6

‘Wat is dat hier voor narigheid?’

zo heeft het spook gesproken.

- ‘Mijn kloten zijn hun hartstocht kwijt,

mijn snikkel is gebroken.

De Kwade heeft mij in zijn macht,

mijn pik hangt naar beneden.’

- Waarom, schlemiel, heb jij vannacht

dan niet tot mij gebeden?’

‘Wie ben je dan?’ roept Kutstra dof,

en staat van schrik te beven,

‘Jouw genius, jouw vriend: Barkov!’

zo sprak de geest bedreven.

7.

И страхом пораженный поп

Не мог сказать ни слова;

Свалился на пол словно сноп

К портицам он Баркова.

‘- Восстань, любезный Ебаков,

Восстань, повелеваю,

Всю ярость праведных хуев

Тебе я возвращаю.

Поди еби милашку вновь!’

О чудо! Хуй ядреный

Встает, краснеет плешь как кровь,

Торчит как кол вонзенный.

7

Verlamd en stom de pope stond;

vergat van schrik te groeten.

Zeeg als een zoutzak op de grond

vlak voor Barkov zijn voeten.

‘Verrijs, Van Kuttenstein, mijn vriend,

verrijs, zeg ik, verdikke!

Ik schenk weer kracht, voor wie 't verdient,

aan alle dorre pikken.

Ga! Neuk dat lieve kind eens goed.’

En Kuthuis krijgt een stramme!

Zijn tamp zwelt op, kleurt rood als bloed,

Om zó erin te rammen.

[p. 75]

8.

‘Ты видишь, - продолжал Барков,

Я вмиг тебя избавил.

Но слушай: изо всех певцов

Никто меня не славил.

Никто! Так мать же ик в пизду,

Хвалы их мне не нужны,

Лишь от тебя услуги жду -

Пиши в часы досужны!

Зозьми задорный мой гудок,

Играй как ни попало!

Зот звонки струны, зот смычок,

Ума з тебе не мало.

8

Barkov ging voort: ‘Voilá! Hoe snel

Verrees je uit de doden!

Maar hoor: van heel het dichtersstel

zong geen mij ooit een ode.

Ach wat! Ze kunnen in mijn reet,

Wat maal ik om gezwijmel!

'k Benoem jou tot mijn hof-poëet,

tot prins van 't geil gerijmel.

Doe jij het als je tijd hebt, hier:

mijn strijkstok en mijn snaren.

Speel maar wat luchtig, licht vertier,

Je bent genoeg ervaren.

9.

Не пой лишь так, как пел Бобров,

Ни Шаликова тоном.

Шихматов, Палицын, Хвостов

Прокляты Аполлоном.

И что за нужда подражать

Бессмысленным поэтам?

Последуй ты, ебена мать,

Моим благим советам,

И будешь из певцов певец,

Клянусь я в том елдою -

Ни черт, ни девка, ни чернец

Не вздремлют над тобою.’

9

Alleen: zing niet zoals Bobróv²⁾,

mijn Sjálikovs³⁾ poëem-toon.

Sjichmátov⁴⁾, Pálitsyn⁵⁾, Chvostóv,

Vervloeke hen Apolloon!

Weg met het tandeloos geblèr

van al die idioten!

Ik heb een beter plan, mon cher:

ik zweer je, bij mijn kloten,

jij wordt Homerus' evenknie,

en, volg je mijn bevelen -:

geen duivel, wijf, of monnik, die

met jou zich zal vervelen.’

10.

‘Барков! доволен будешь мной!’

Провозгласил детина,

И вмиг изчез призрак ночной,

И мягкая перина

Под милой жопой красоты

Не раз попом измялась,

И блядь во блеске наготы

Насилу с ним рассталась.

И вот яснеет свет дневной,

И, будто плешь Баркова,

Явилось солнце за горой

Средь неба голубого.

10

‘Je kunt van mij op aan, Barkov!’

sprak Kutma onomwonden.

Het spook was niet verdwenen of

de poop' dook in de sponde.

In voorkant en in achterkant

steekt hij zijn trotse degen;

zijn lichtekooitje watertandt

en laat zich duchtig vegen.

En zie: daar snelt Aurora toe,

de zon verschijnt ter kimme,

en vuurrood, als Barkov zijn roe,

begint hij fier te klimmen.

[p. 76]

11.

И стал поэтом Ебаков;

Ебет да припевает,

Гласит везде: "Велик Барков!"

Попа сам Феб венчает.

Пером владеет как елдой,

Певцов он всех славнее.

В трактирах, кабаках герой,

На бирже всех сильнее.

И стал водить из края в край

С гудком, смычком, мудами.

И на Руси воззвал он рай

Бумагой и пиздами.

11

Zo werd Van Kutstein dan poëet

van boven én beneden.

‘Groot is Barkov!’ zo luidt zijn kreet,

ook Phoebus is tevreden.

Beheerst zijn pen als zijn geslacht,

is baas in de bordelen,

ook in de kroegen zeer geacht,

oogst lof uit alle kelen;

trekt zegevierend door het land,

met lier, schalmei en kloten,

zo heeft hij dan met gulle hand

heel Rusland volgespoten.

12.

И там, где вывеской елдак

На низкой, ветхой кровле,

И там, где только спит монах,

И в скопище торговли,

Везде затейливый пиит

Поет свои куплеты,

И всякий Божий день твердит

Баркова он советы.

И бабы и куиный пол

Дрожа ему внимали,

И даже перед ним подол

Девчонки поднимали.

12

In hoerenkast en peeshok, daar

zingt Kutkens zijn kwatrijnen;

in kloostercel, of waar ook maar,

op markten en op pleinen,

ja, overal klinkt zijn refrein.

Van Kutmans maakt furore;

laat heel de lieve dag door zijn

Barkov-gezangen horen.

Hij raakt bemind bij iedereen,

met zwans dan wel met schede.

En zelfs de meisjes doen meteen

hun broekjes naar beneden.

13.

И стал расстрига-богатырь

Как в масле сыр кататься.

Однажды в женский монастырь,

Как начало смеркаться,

Приходит тайно Ебаков

И звонкими струнами

Воспел победу елдаков

Над юными пиздами.

У старца нежный секелек

Зардел и зашатался,

Как вдруг ворота на замок,

И пленным поп остался.

13

Eens op een dag kwam onze held

in 't klooster bij de nonnen

(hij heeft het later zelf verteld,

of deels misschien verzonnen);

Die waren in voor elk plezier

en heus geen kuise trutjes:

Van overwinning zong zijn lier

op jongedameskutjes.

Ook d'oude non voelt in haar scheur

een hitserig verlangen...

Maar dan slaat plotseling de deur

in 't slot. De poop' gevangen!

[p. 77]

14.

Вот в келью девы повели

Поэта Ебакова.

Кровать там мягкая в пыли

Является дубова.

И поп в постелю нагишом

Ложится поневоле.

И вот игуменья с попом

В обширном ебли поле.

Отвисли титьки до пупа,

А щель идет вдоль брюха,

Тиран для бедного попа

Проклятая старуха.

14

Van Kut wordt in een cel gedouwd

(nee, niet de nor, - van 't klooster).

Daar staat een bed van eikehout,

er hangt een Playboy-poster.

De pope moet zich, graag of niet,

naakt in dat bed begeven,

en moeder-overste gebiedt

hem haar een beurt te geven.

Haar wemmen hangen tot de vloer,

haar scheur loopt tot haar navel.

De poop' vervloekt haar: ‘Geile hoer!’

En wenst haar pek en zwavel.

15.

Честную матерь откатал

Пришлец благочестивый,

И в думе страждущей сказал

Он с робостью стыдливой:

‘Какую плату восприму?’

- ‘А вот, мой сын, какую:

Послушай, <...> твоему

Не будет силы хую!

Тогда ты будешь каплуном,

И мы прелюбодея

Закинем в нужник эечерком

Как жертву Асмодея.’

15

De eed'le vreemd'ling deed zijn plicht,

en moeder is tevreden.

Dan sprak hij met een sip gezocht,

zijn broek nog naar beneden:

‘Wat had U straks gedacht qua loon?’

Het krengig oudje dixit:

‘Heel simpel: als er straks, mijn zoon,

geen fut meer in je pik zit,

dan snijd ik rustig alletwee

je ballen uit je scrotum,

en spoel ze 's nachts door de we

als Asmodeüs-votum⁶⁾.’

16.

О ужас! бедный мой певец,

Что станется с тобою?

Уж близок дней твоих конец,

Уж ножик над елдою!

Напрасно еть усердно мнишь

Девицу престарелу,

Ты блядь усердьем не смягчишь

Под хуем поседелу.

Кляни заебины отца

И матерну прореху.

Восплачьте, нежные сердца,

Здесь дело не до смөху!

16

O schrik! Mijn arme zanger-held,

o wee! Het doek gaat vallen!

Pas op! je dagen zijn geteld,

het mes staat op je ballen!

Denk jij dan werk'lijk metterdaad

dat ouwe kreng te paaien?

Jouw jongeheer is nooit in staat

haar steeds maar weer te naaien.

Hoezeer je ook Barkov vereert,

ze wast je straks de oren.

O lezer, ween! dit gaat verkeerd;

Van Kuthuis is verloren!

[p. 78]

17.

Проходит день, за ним другой,

Неделя протекает,

А поп в обители святой

Под стражей пребывает.

О вид, угодный небесам!

Игуменью честную

Ебет по целым он часам

В пиэду ее кривую,

Ебет... но пламенный елдак

Слабеет боле, боле,

Он вянет как весенний злак,

Скошенный в чистом поле.

17

De dagen gaan gestaag voorbij,

Een week is al vervloden.

De poop' zit vast in de abdij,

en weggaan is verboden.

O, welk een hemels tafereel:

Wijdbeens de kloostervrouwe,

en op haar ligt de minnestreel

hem in haar doos te douwen.

Hij pompt en sopt, maar, als voorspeld

zijn ding raakt moe van 't naaien; -

verlept, als bloemen op het veld,

des zomers na het maaien.

18.

Увы, настал ужасный день.

Уж утро пробудилось,

И солнце в сумрачную тень

Лучами водрузилось.

Но хуй детины не встает;

Несчастный устрашился,

Вотще муде свои трясет,

Напрасно лишь трудился:

Надулся хуй, растет, растет,

Вздымается лениво...

Он снова пал и не встает,

Смутился горделиво.

18

De langgevreesde dag breekt aan,

de morgen gaat beginnen;

daar dringt de zon zijn stralenbaan

het ochtendduister binnen.

De snikkel echter wil niet staan,

de poop' schrikt zich een hoedje.

Hij rukt vergeefs, en plukt wat aan

zijn miezerige roetje.

Maar wacht... ja, even zwelt de lul,

hij klimt en groeit weer dapper...

maar slinkt weer... Eerst zo'n flinke knul,

en nu zo'n oelewapper!

19.

Ах, вот скрипя шатнулась дверь,

Игуменья подходит,

Гласит: ‘Еще пизду измерь.’

И взорами поводит,

И в руки хуй, но он лежит,

Лежит и не ярится,

Она щекочет, но он спит,

Дыбом не становится...

‘Добро,’ - игуменья рекла

И вмиг из глаз сокрылась.

Душа в детине замерла,

И кровь остановилась.

19

Ach, knarsend opent zich de deur.

Daar komt de kloostervrouwe

en spreekt: ‘Kom nog eens in m'n scheur.

Vooruit, de kut op, ouwe!’

Ze pakt zijn tamp, maar die ligt neer.

Niet thuis! Niks te beleven!

Zij kietelen: vergeefs! Meneer

heeft alles al gegeven.

‘Oh, juist ja,’ sprak de goede vrouw -

meteen is ze verdwenen.

Mijn held bevangt een klamme kou.

Zijn hart zakt in zijn tenen.

[p. 79]

20.

Расстригу мучила печаль,

И сердце сильно бнлось,

Но время быстро мчалось вдаль,

И темно становилось.

Уж ночь с ебливою луной

На небо наступала,

Уж блядь в постеле пуховой

С монахом засыпала,

Купец уж лавку запирал,

Поэты лишь не спали,

И, зодкою налив бокал,

Заллады сочиняли.

20

Daar zit hij, bij de pakken neer,

het hart bonst in de slapen.

Maar 't wordt al laat - hij trilt niet meer,

begint zelfs wat te gapen.

Reeds toont aan 't nachtlijk zwerk de maan

zijn geile ronde kanis.

De monnik steekt reeds een banaan

of druipkaars in zijn anus.

De koopman sluit zijn nering af.

Nu wordt de dichter wakker,

grijpt naar de pen, en de karaf

met wodka, arme stakker.

21.

И в келье тишина была.

Вдруг стены пошатнулись,

Упали святцы со стола,

Листы перевернулись

И ветер хладный пробежал

Во тьме угрюмой ночи.

Баркова призрак вдруг предстал

Священнику пред очи:

В зеленом ветхом сюртуке,

С спущенными штанами,

С хуиной толстою в руке,

С отвисшими мудами.

21

In 't klooster hoort men reeds geen klank...

Plots oop'nen zich de muren;

De vitae dond'ren van de plank,

bij ons en bij de buren.

Een kille wind waait door de cel

(van 't klooster). Daar! in 't duister:

een schim! Barkov, zó uit de hel⁷⁾,

verschijnt in volle luister:

de broek omlaag, in trotse stand,

de frak groen en verschoten,

de fiere snikkel in de hand,

met bungelende kloten.

22.

- ‘Скажи, что дьявол повелел?’

- ‘Надейся, не страшися.’

- ‘Увы, что мне дано в удел?

Что делать мне?’ - ‘Драчиться!’

И грешный стал муде трясти.

Тряс, тряс, и вдруг проворно

Стал хуй все вверх и вверх расти,

Торчит елдак задорно.

И жарко плешь огнем горит,

Муде клубятся сжаты,

В могучих жилах кровь кипит,

И пышет керч мохнатый.

22

‘Beveel mij!’ spreekt bedeesd de poop'.

- ‘Ik laat je niet verrekken!’

‘O spreek! Hoe luidt mijn horoscoop?

Hoe vind ik redding?’ - ‘Trekken!’

Vertwijfeld rukt hij aan zijn ding,

en na een tijdje knoeien

kwam 't tóch weer overeind, en ving

gehoorzaam aan met groeien.

De eikel glanst met rosse gloed,

het scrotum trekt zich samen;

en tot de rand gevuld met bloed

zijn alle zwellichamen.

[p. 80]

23.

Вдруг начал щелкать ключ в замке,

Дверь громко отворилась,

И с острым ножиком в руке

Игуменья явилась.

Являют гнев черты лица,

Пылает взор собачий.

Но вдруг на грозного певца

И хуй попа стоячий

Она взглянула, пала в прах,

Со страху обосралась,

Трепещет бедная в слезах

И с дубом тут рассталась.

23

Daar knarst het slot, een naar geluid,

en weer verschijnt de moeder.

Een vlijmscherp mes priemt zij vooruit;

ze houdt dus woord, het loeder!

De pope klaagt: ‘Och! Ach!’ en: ‘Wee!’

Terecht: het is haar menens.

Maar ziet ze onze chansonnier

weer met een harde penis,

valt prompt in zwijm, zijgt kreunend neer

en schijt in zeven kleuren.

Ze krijt in doodsangst: ‘O, mijn Heer!

Te groot voor mijne scheure!’

24.

‘Ты днесь свободен, Ебаков! -

Сказала тень расстриге, -

Мой друг, успел найти Барков

Развязку сей интриге.

Поди! (Отверзта дверь была)

Тебе не помешают;

Но знай, что добрые дела

Святые награждают.

Усердно ты воспел меня,

И вот за то награда!’

Сказал, изчез - и здесь, друзья,

Кончается баллада.

24

‘Van Kuttenburg, je bent verlost’,

sprak 't spook tegen de pope.

‘Barkov heeft alles opgelost,

't is gunstig afgelopen.

De deur is open: je bent vrij.

Want sainteté oblige:

Mijn dienaar wordt als loon door mij

gered uit deez' intrige.

Je vlijt was groot: 't zij je gegund;

Mijn dank voor je aubaden!’

En wég was hij. Dus, vrienden: punt!

Hier eindigt mijn ballade.

[p. 81]

1	Brobov, S.S. (1767-1810). Zijn uiterst duister-mystieke en archaïsche, ingewikkelde poëzie was onderwerp van vele spotdichten van Poesjkin en zijn vrienden; daarbij kwam steevast ook zijn drankzucht ter sprake (spotnaam: Bibris).
2	Sjalikov, vorst P.I. (1768-1852). Dichter, reisbrievenschijver, uitgever van het Tijdschrift voor Dames en epigoon van Karamzin, zowel in literaire als in politiek-filosofische zin. Ook Poesjkins Epigram op Sjalikov is, net als De schim van Barkov, nooit gedrukt in het Verzameld Werk.
3	Sjichmatov, vorst S.A. Sjirínskij-S. (1783-1837). Deed in zijn poëzie veel patriottisme (zie zijn Minin, Pozjarskij en Hermogen, of Rusland gered, 1807 en Peter de Grote, 1810) en traditionele religiositeit. In 1828 werd hij monnik.
4	Palitsyn, A.A. Alles wat ik van hem weet is dat hij in 1808 het Igor-lied (dat in 1800 herontdekt en gedrukt was) herdichtte. Waarom hij voorkomt tussen de anderen, die een stuk bekender waren, weet ik niet.
5	Chvostôv, D.I. (1757-1835). Fabeldichter van de traditionele ‘moralistische’ school Geliefd mikpunt van de dichters rond Poesjkin vanwege zijn gebrek aan anatomische kennis: duiven hebben tanden, raven hebben lippen en een ‘muil’, een ezel, laat hij in een boom klimmen.
6	Asmodeüs - Demon uit de Joodse oudtestamentische traditie. Vijand van het huwelijk. Bekend uit het boek Tobias (in het Westen apocrief, in de Russische bijbel kanoniek). De naam A had voor Poesjkin nog een bijzondere betekenis omdat het de bijnaam was van zijn vriend de dichter Vjazemski in de literaire club ‘Arzamas’, waar zij beiden lid van waren. Waarom hij die bijnaam had is niet helemaal duidelijk. Zjoekovski, die de bijnamen uitdeelde in Arzamas, had A. zelf ten tonele gevoerd in zijn ballade Gromoboj - waar De schim van Barkov een parodie op is. Daar is het de demon die Gromoboj verleidt de zielen van zijn dochters aan hem te verkopen. In westerse romans, bijvoorbeeld van Guevara en van Lesage, treedt A. op als de personificatie van de vleselijke liefde en de wellust.
7	‘zo uit de hel’ - Dat staat er niet, mar het is hier naar toe overgeheveld uit de volgende strofe: ‘Beveel mij, sprak bedeesd de poop’, lett.: ‘Zeg op, wat heeft de duivel bevolen?’ Barkovs schim komt natuurlijk uit de onderwereld, hier vereenzelvigd met de hel.