De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 32]

Twee gedichten
Leo Vroman

Waar is het einde Jaap?

Een geoloog weet in zijn einde nog
de leeftijd van de grond waardoor hij wordt
omhelsd en eindeloos voortgestort.
Zo ook mijn eigen broer. En toch -

hij droomde zich eerst bijna blind
van ander licht en kwam daarin
verdroomde vrienden tegen,
hij zag ze in een droom bewegen
en stierf pas de volgende dag.

In zijn onstuimige gedachten
zag hij het rimpelen van de taaie
aardkorst stukdraaien op de aarde
tot gebergtevormende krachten
die hij over vasteland en water
voelde worstelen en waaien
en twee seconden later ging hij dood.

Als nachtelijk gedoe ontwaarde hij
hoe het heelal zich uit elkander groeide
het geopend hart al vruchteloos rood

en zichzelf een ontaarde bij
honing zuigend tot ook hij meebloeide
maar toen was hij al dood.

Manen of maanden vergingen.

[p. 33]

 

Er kwam een draak thuis in mijn slaap.

 

Ik herkende hem bijna

 

aan de bruine glans van zijn wang-

 

schubben in het schuine duister.

 

Het was Jaap.

 

 

 

Het was Jaap mijn broer al bijna

 

vijftien maanden dood,

 

ik herkende hoe hij mij strak

 

niet aankeek om te spreken maar niet sprak

 

 

 

vooral toen hij was verdwenen

 

maar nog even lag hij haast

 

een halve eeuw onveranderde knaap

 

toch met veranderde benen

 

Tineke te zijn vlak naast mij.

 

En weg was Jaap.

This happened the other day

This happened the other day
in a subway car, on my way to work
an erect young woman sat inside her coat
at right angles to me.
I was drawing again.
She said: ‘Oh how delicate.’
I said: ‘Thank you. Do you draw?’
She said: ‘I used to. Not like that,
in broad strokes. Paint.’

Her face was covered with white
powder, it caked her eyelashes.
‘Not any more.’
‘No, she said, ‘I found another love.’
‘What is it?’ I asked.

[p. 34]

 

Hysterical squeals

 

of the D train wheels

 

accentuated her answer.

 

It was either ‘dancing’

 

or ‘cancer.’

 

 

 

I glanced then at where

 

her body should be.

 

It seemed able to die and dance

 

equally elegantly.

 

I thought and said: ‘You could still

 

go back to painting.’

 

She closed her eyes briefly:

 

‘Yes. Maybe I will,

 

I don't know.

 

This is my stop.’

 

Thirty-fourth street.

 

A doctor's office or a studio.

 

 

 

Farewell cancer

 

of the dying swan,

 

skindancer, liverdancer,

 

with your word

 

you will endure

 

until I catch it:

 

‘Help! I have been heard!’

 

No one can hear

 

what my ear hears

 

when I scratch it.

 

My other ear

 

is not even sure

 

all across my outer face.

 

Only the brains can kiss

 

the space between

 

good bye