De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 27]

Twee gedichten
Jos Versteegen

Dodenwake

Voor Roşioará Marius

Een grafkrans van textiele bloemen,
van plastic loof en assekruid,
ligt sierlijk om je naakte huid.
Paars lint probeert je naam te noemen.

Sneeuw dekt je ogen glazig toe,
stopt watjes in je neus en oren.
Je witte lippen, stijf bevroren,
glimlachen vaag en levensmoe.

O Minnaar Dood, ik zal je strelen
totdat de zwarte vogel komt.
Hij zal ons vinden, oud, verstomd,
twee stenen die hun liefde delen.

[p. 28]

Sterfbed

De blauwe lelie op je graf
is langzaam aan je kwaal bezweken.
Ik zag haar dodelijk verbleken
voordat zij zich gewonnen gaf.

De bloem lag open als een wond
waaruit het bloed is weggetrokken.
Een vlinder daalde onverschrokken
in 't hart, waar hij de torren vond.

Twee vlekken als twee kinderogen
zetten hun stempel op het blad
en smolten samen tot een gat
waardoor het leven is vervlogen.