De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 87]

Elf gedichten
Paul Ilegems

Dichterschap

‘Is dit genoeg, een stuk of wat gedichten,
Voor de rechtvaardiging van een bestaan?’
Dat dichters dit soort vragen aan ons richten
Gebeurt wel meer. De lezer went eraan.

De dichter vreest dat men hem zal betichten
Van zelfgenoegzaamheid en eigenwaan
En hoopt, in stilte met zijn roem begaan,
De lezer voor zijn deemoed te doen zwichten.

Maar deze zegt: ‘Jouw oeuvre boeit niet zo,
Het is een treurig en gebrekkig klad.
Leg neer die pen! Ik heb het al gehad.

Wou jij naast Dante, Michelangelo?
Genoeg! Verdwijn maar, met je stuk of wat.
Jou siert uitsluitend het incognito.’

[p. 88]

Scenario

I

Een kernbom, ondergronds. Routinezaak.
Uur nul. De basis beeft. Gejuich weerklinkt:
Als ginds de vijand zat, dan was het raak!

Maar 't is of Mike in somberheid verzinkt...
Hij heeft, als seismoloog, iets vreemds vernomen:
Het bar gekrijs van een gekweld instinct,

Als had de helse straling der atomen
Door katalyses, onverklaarbaar nog,
Een ondier weer tot leven laten komen...

En 's avonds, thuis, vraagt Sue: ‘Wat heb je toch?’
En Tommie roept: ‘Zag Daddy soms een draak?’
‘Welnee’, grijnst Mike, ‘want draken zijn bedrog.’

II

Het schoolbusje staat klaar om af te reizen.
Sue wuift. De kleine Tommie glundert fel.
De meester ook: vandaag geen onderwijzen!

Hoe mooi is de natuur, hoe blij het spel,
Maar alle pret is in één klap verzwonden,
Want Prisc en Fan ontbreken op't appel!

Priscilla wordt, in shock, gauw weergevonden,
Van Fanny een bebloede schoen, zodus...
De kinderschaar wordt rap naar huis gezonden.

Plots glijdt een schaduw langs de autobus -
O Wangedrocht! De passagiertjes ijzen:
Een buitenmaatse pterodactylus!

[p. 89]

 

III

 

 

 

Alarm! Des Moines krijgt kwalijke visite.

 

Twee jagers klimmen naar een luchtgevecht...

 

Zien kans het monster duchtig te beschieten!

 

 

 

Vergeefs nochtans - het pleit is vlug beslecht,

 

Het creatuur vreet blijkbaar ook piloten...

 

Het knakt een brug! De stad wordt lamgelegd.

 

 

 

Weer komt het in de aanval, onverdroten,

 

Nu op het geologisch instituut!

 

't Wordt gauw ontruimd, de straat wordt afgesloten.

 

 

 

Het ondier sloopt het dak reeds, resoluut...

 

‘Dit lijkt wel wraak’, zucht Mike, ‘zo staan we quitte -

 

Of niet?! Zijn angst neemt toe met de minuut...

 

 

 

IV

 

 

 

En zo verliest hij Tommie uit het oog -

 

Paniek opeens: het kind rent door de zalen!

 

Maar Tommie blijkt een monsterpsycholoog:

 

 

 

De kast met de fossiele eierschalen

 

Is reeds verbrijzeld. Kortsluiting sproeit vonken.

 

Het beest wil op het legsel nederdalen!

 

 

 

Doch nooit zal 't reuzedier met jongen pronken:

 

Het broed blijkt puin! Het uit een kreet van wee -

 

Een vlerk vat vuur! Het fladdert zwijmeldronken..

 

 

 

En Tommie maakt ontzet het einde mee:

 

Nog even komt het akelig omhoog!

 

Maar zakt dan huilend in de vlammenzee...

 

 

 

En zo vergleed alweer in de memorie

 

Een onvervangbaar stukje prehistorie.

[p. 90]

Rook I

De eerste trek reeds doet het hart versnellen,
De tweede - en ik voel de borstkas zwellen...
Dit rokertje werd niet gedraaid van lompen!^*
Een derde haal! Nu rekken de bretellen!

Ik paf gestaag, met imposante hompen,
Een vijfde, zesde haal, en onbekrompen
Voel ik de levenssappen opwaarts wellen...
Geducht en schromeloos zit ik te dompen!

Ook ù kunt nu uw huisgenoten kwellen:
Het vraagt wat geld, welja, maar echt geen slompen,
En ook in Holland zijn ze te bestellen!

Zo durf ik haast met zekerheid voorspellen
Dat u voortaan de hoge roem zult trompen
Van de havana stompen van verellen.

II

Dit wakker worden mag des duivels heten:
De keel lijkt door woestijnwind uitgesleten,
De mond verdord en stoffig als de Tsjaad,
De tong als door termieten aangebeten...

Ach ja, alweer is het de overdaad
Die mijn doorrookte lichaam heeft geschaad -
Ik kon dit uiteraard op voorhand weten,
Maar ben geen mens die daarvoor openstaat.

Ik klim uit bed en strompel naar de keuken,
Waar ik terstond de schuldigen ontdek:
verellen's vieze, godvergeten peuken!

Hoog tijd, dat ik mijn levensgeesten wek:
Ik heb een hoofd als Alexander Pola!
Mijn koninkrijk voor één slok Coca-Cola!

* lompen: de vrij waardeloze, onderste blaren van de tabaksplant, zandblaren.

[p. 91]

Bordjes op de strooiweide

Leven is oud worden,
Sterven is koud worden.
Kil blijf je achter
Na 't bitterste uur.

Maar op de grill, in de
Incineratiegloed,
Kom je weer aardig
Op temperatuur.

*

Allemans niemandsland:
Doder dan dood zijn wij
Grondig door gulzige
Vlammen verteerd.

Huiver dan, sterveling!
Gij, die nog even in
Mummificeerbare
Toestand verkeert.

José Happart

Schrikbeeld der Vlamingen:
Voerense fruitkweker,
Ja, zelfs John Massis
Gaat bang aan de haal.

Wat is de zedenles?
Musculatuurvertoon
Is imposant
Maar vooral in de taal.

*

't Is de toppunt, nietwaar?
En wat de schoonste is:
De Nederlands ik heb
Sous le genou!

Spoedig moet komen mijn
Wederindiensttreding.
Of is de wetten hier
Du caoutchouc?