De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 29]

Vier gedichten
Jean Pierre Rawie

De sterren

's Nachts zijn alle steden

verblindend verlicht,

en heb je beneden

op boven geen zicht.

De hemellichamen

die daar met elkaar

ons noodlot beramen,

je neemt ze niet waar.

Maar tienduizendtallen

voltooien hun baan,

en duizenden vallen,

ontstaan en vergaan.

In wat er daar grillig

ontbrandt en verschiet,

volmaakt onverschillig

of iemand het ziet,

in al dat geflonker

heeft éen ster gestraald

die nog in het donker

mijn leven bepaalt.

Ik weet dat ze schijnen,

hoog boven mijn hoofd,

en ook dat de mijne

allang is gedoofd.

[p. 30]

Na jaren

In net zo'n troosteloze tent
en aan eenzelfde toog gezeten; -
het zou een wonder mogen heten
dat je er überhaupt nog bent.

Een even norse kastelein
vult onwelwillend onze glazen,
en het lijkt niemand te verbazen
dat wij nog steeds in leven zijn.

Bij trage winteravondval
draait men de schaarse lampen lager.
De ramen zijn met damp beslagen.
De aarde vaart door het heelal.

Dit kwam er dus van ons terecht
na al die hunkerende jaren.
Ik zie je praten en gebaren,
en hoor geen woord van wat je zegt.

Wij hebben al zolang niets meer
over de wereld te vertellen.
Wij zijn voorbij. De spiegels stellen
zich reeds tegen ons beeld teweer.

[p. 31]

Ooit

Het is niet meer in dagen of in weken
dat ik de spanne die ons scheidt,
dat ik de eeuw dat ik je kwijt ben reken;
wie meet de leegte aan de tijd?
En wie weet of de tijd die is verstreken
niet telkenmale weer verglijdt?

Wie weet keert ook de tijd die is vergleden
eens tegen elke rede om
en worden lijnen die elkaar nooit sneden
alsnog als door een wonder krom,
zodat ik je in een volmaakt verleden
opnieuw in leven tegenkom.

Ontneem mij nimmer dit subliem vertrouwen
waar ieder aards begrip voor zwicht,
dat steeds mijn levenslijn nog met de jouwe
in éen fataal verlengde ligt
en wij elkaar ooit weer zullen aanschouwen
van aangezicht tot aangezicht.

[p. 32]

Uitersten

Wat ik in deze bijna veertig jaren
in alles wat ik deed en onderging
aan onverzoenlijkheden mocht ervaren,
geeft mij geen grond meer voor verwondering.

Verdriet was nooit te scheiden van extase,
in liefde school verbittering en rouw.
Het zal mij straks niet wezenlijk verbazen
wanneer tegen het einde blijken zou,

dat wat elkaar in alles heeft bestreden
tenslotte met elkander samenviel,
de onrust van mijn sterfelijke leden,
de hang van mijn onsterfelijke ziel.