De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 47]

Twee zeegedichten
Georgine Sanders

Aangespoeld

Stro en wrakhout geven aan
tot waar de golfslag komt, op het hoogst.
Smal strand, baai van de oceaan,
een kleine akker die de oogst,

door eb en vloed gezaaid, verdeelt
tussen wat drijft en wat te zwaar
is dus moet voortgeduwd, gesleept,
en achterblijft. Voorlopig maar.

Vogels pikken langs de rand
van het water levend zeegewas.
Het drooggelopen niemandsland
biedt afval, schelp en schaal, en glas.

Strandglas, als een woord geschuurd
door het gebruik, kent zee en zand.
Het ligt, genadige natuur,
als een herinnering in mijn hand.

Brooklyn, juni-juli 1988

[p. 48]

Monochroom

Verminderd landschap dat zich voegt
naar winterstormen, waar, verdord
en dun begroeid, het duin genoeg
houvast geeft tot het kalmer wordt.

De schemering valt vroeg. Nat strand,
in schaduwloze weerschijn, licht
de schelpen krijtwit op in het zand,
laat zwart wat langs het water ligt.

Ik weet wel, voor de luwe kant,
van groen dat opkomt in dood gras,
van schuwe krabben op dras land,
en knoppen aan het struikgewas.

Ik zoek de zeekant van het duin,
éénkleurig landschap waar niets leeft
dan verre vogels in het ruim
verschiet dat lucht en water geeft.

Brooklyn, maart-mei 1988